Sevmek...

Kendi kendime söz verdiğim o günün üzerinden 17 yıl geçti.

4 Ocak 1991...

Hüzünlü bir hikaye yazmak değil amacım. Acının içinde, çaresizlik içinde yolunu kaybetmiş insanların olduğu bir dünyada çok fazla acı ve hüzün var zaten...

Biliriz ki hırslarımıza, bencilliklerimize, düşüncesizliklerimize yenik düşer insan beynimiz...
Biliriz ki kolaydır kalp kırmak, kötü söz söylemek, incitmek, acıtmak...
Kolaydır nefse aldanmak...Yalan, riya, hainlik...

Çok kolay çıkartıp asarız insanlığımız ve unuturuz kapalı dolaplar ardında... Evet, bu çok kolaydır... Eğer güveler yemezse eski elbiseler gibi, birgün açıp baktığımızda bekler bizi insan yanımız, hep oradadır... Ve bir güveye kurban gitmişse insanlığımız delik deşik bir insanlığı çıkarıp giymek istemeyiz. İstesekte giyemeyiz, işte o son pişmanlıktır ki fayda etmez...

Bir kalp kırmıştım, küstürmüştüm ve küsmüştüm... Sonra o, o kırık kalbiyle bu dünyayı terkettiği gün anlamıştım ki herşey boş...

Ve söz verdim o gün, ölür gibi olsamda, inadım ve gururum yaksa kavursa da kalp kırmayacaktım. Küsmeyecektim, incitmeyecektim kimseyi. İncitseler de, acıtsalar da...
Ben sözümü tuttum...

Kötü söz derdi annem,sahibine aittir... Ne kötü söz söyle, ne kötü düşün, ne ah et, ne ah al... Hepsi hissettiğin acıdan daha acıdır sonradan yakar...
Ben sözümü tuttum...
Sakınmadan sevdim, söyledim... Büyüttüm, yüceltim sevgiyi, korudum...
Ben sözümü tutuyorum....

Bir yıl daha ekledik ömrümüze. Bir yıl daha gittik geriye...
Ve ilerisi bilinmez ...
Her yeni yıl güzellikler katsın insanlığımıza ve çoğaltsın insanlığımızı... Sevgi, emek, dostluk, kardeşlik, iyilik bulaşsın herkese...
Mutlu, umutlu yıllar...


( 04.01.1991... Sevgili kuzenim Ergin Erturan, 18 yaşında, 'Behçet hastalığı' yüzünden hayatını kaybetti... Seni çok özlüyorum... )