Sevmek bu kadar basit mi?

Biriyle tanışıyoruz, ilk bakış, ilk elektrik… Zamanla karşılıklı daha çok şey paylaşmaya başladıkça onu gitgide daha çok sevdiğimizi anlıyoruz…

İlk heyecanlar başlıyor böylece… Kalp onun için atıyor her gün, gözler onu görüyor baktığı her yerde… Hiçbir şey düşünemiyor akıl, tek o var çünkü düşüncelerde… Ah bir sesini duysam, bir arasa, keşke her daim yanımda olabilse… Özlem mi, o da ne, benim ki özlemden de öte… İster sonbahar olsun mevsim, ister kış, bahar sevinci var benim gönlümde… Sevdiğim aklımda, kalbimde, bedenimde, düşlerimde… Yanımda olmadığı zamanlarda bile hep benimle…

Gelinen nokta, “ben sensiz yaşayamam… Sen teksin aşkım benim hayatımda…”

Sonra.. sonra bir şey oluyor tılsımı bozan… Belki anlamsız bir sahiplenme, belki de bu özel duyguları yaşadıkça önemsizleştirme… Hep yapılan o büyük hata…

Bir sebeple bitiyor bir gün… Sebebi hiç önemli değil... O çok büyük aşk, o aşkın da ötesinde yaşanan duygu ve tutkular bir anda sahipsiz kalıyor…

Ama çok geçmeden bir de bakıyorsunuz ki, başka birileri çoktan girmiş hayatlarına… Kimi macera için, kimi alışkanlıktan, kimi de beş dakikalık zevkler uğruna… Aynı heyecanlar yaşanmaya başlanmış onlarla da, yeni biri yeniden heyecan anlayışıyla… Eee, sebebi ne olursa olsun, elde tutmak için o sihirli sözcük de söylenmeli mutlaka, sık sık “seni seviyorum aşkım” demeli onlara da…

Anlamakta güçlük çekiyorum ben arkadaşlar, bu kadar basit mi herkesi sevmek yaa…