Sevmeyeceksem, bu yüreği neden taşıyorum?

Sen, içimdeki uslanmaz çocuk. Kaç kez demedim mi sana, “güvenme onlara “ diye. Görüyorum ki yine omuzlarında hüzün kol geziyor. Biliyorum, diyeceksin ki; “ Ben bu yükü taşırım omuzlarımda”. Ah sen, hüzün hamalı, yine gönlün bir ölümlü kadına takıldı değil mi? İyot kokan nasırlı parmaklarıyla, yaşlı denizcinin, ağlarını tamir ettiği gibi daha kaç kere onarmak zorunda kalacağım şu zavallı yüreğini? Bu yaban ağrı yüreğine ilk saplandığından beri kaç gün, kaç hafta, kaç mevsim geçti, yılları sen saydınmı? Yorulmadın mı bu tükenmelerden, bıkmadın mı artık bu sonu gelmez hüzünlerden. Her başlangıçta aynı şeyi düşündüm; “Bir yaban ağrıdır, geçer.”Her seferinde köhne ümitlerime inat daha bir hırsla sarıldın sevdana. Bazen apansız yaşanan bir gecenin sabahında, bazen sadece bir akşam yemeğinde ama her seferinde aynı şiddetle, içinden gelerek, hissederek, vererek ve isteyerek…

Sana bir kez daha, son kez, hep dediğim gibi, “ bu son, bir daha yanında ben olmayacağım. Kurtul bu olmaz aşklardan, vazgeç, bu son, bir daha ben olmayacağım” diyeceğim. Biliyorum, “Hep gidiyorsun, ve ben hep sen olmayacakmışsın gibi de sevebiliyorum” diyeceksin. Artık gözyaşlarını göremiyorum. Yüzüne baktığımda yaşadıklarının izlerini göremiyorum. Duyar gibiyim, “ her şeye rağmen “ diyorsun. Biliyorum, seveceksin yine, hayat duracak, yine o mermer heykeller gibi duracaksın, eğilmez, bükülmez, fırtınalarda sarsılmaz, sapasağlam heykeller gibi duracaksın. İçinde kasırgalar koparken, yüreğin bir yaprak gibi savrulurken okyanusun orasında sen yine aynı vakur ve umarsız ifadenle duracaksın. Seni yine sadece ben anlayacağım. Yenilmez duran, ölümsüz sanılan yüreğinin ne kadar kırgın, solgun ve bitap düştüğünü ben göreceğim. Gözyaşların içine akarken sen yine bana gülümseyeceksin. Ve yine aynı şeyi söyleyeceksin. “Yine deneyeceğim, en az bir kere daha”…