Sevmiyorum kavgayı...

Sevemiyorum bir türlü. Adı ne olursa olsun; ekmek kavgası, fikir kavgası, ben kavgası....

Bitmiyor...

Tartışma demiyorum artık, tırnaklar her an çıkarılmaya hazır. Öfkeler gözlerden ateş gibi fışkırıp, ortalığı yakıyor.

Ben derken, biz olalım istiyorum. ‘’ben’’ler bu ‘’biz’’ içinde bile hemen dönüveriyor tekrar çabucak ‘’ben’’e.

Haydi arkadaşlar, bir yol var. Beraber yürümemiz gerekiyor derken... Birden başlıyor tek tek ‘ben’ler bir yerlerde...

Fikirler sansürlenmeye hazır. Düşünceler kalıplarda ve giydirilmeye çalışıyor aynı kalıp evrene...

Direnen olursa çözüm hemen hazır. Sevmiyorum kavgayı...

Renkler diyor arkadaşlarım. Giden, biten renkler. Kirlenen beyazlar... Kirleten bizler...

Savaş verirken açlık, yoksulluk, çevre için; unutuyoruz ki.... sahi amacımız neydi bizim... İnsan mı?... Biz mi?... Ben mi?...

Mücadele mi, dayanışma mı, paylaşma mı... Yoksa yine ben mi?...

Sevmiyorum kavgayı... Topa, tüfeğe ne gerek var... İşte tuşlar, işte teknoloji... Artık oturduğun yerden bir tık... Ne kolay... Haydi tırnaklar devreye... İster tuşlar için, isterseniz kavgaya...İster eleştiriye ve isterseniz hakarete...

Ve kavga...

Tartışma değil, eleştiri değil, ‘’ben’’cil hırsın en son durağı kavga...

‘’Ben’’ sevmiyorum kavgayı, ve ‘’ben’’ sevmiyorum ne olursa olsun ve ne pahasına olursa olsun ‘’bir kalbi kırmayı’’...

‘’Ben’’ sevmiyorum kıran olmayı!

http://biryardimeli.bz.tc/