Şimdi mor leylaklar zamanı...

Kıpır kıpır içim..Kasabam baştan ayağı leylaklara kesmiş.Tıpkı çocukluğumun Bolu'su gibi..

Sabah mahmurluğu içinde,otobüsle kasabaya girerken karşıladılar beni mor giysileri ,tarifsiz kokuları ile..Artık ayılmamak ne mümkün !

Karadenizin kıyısında yaşarken, yıllarca izlerini kaybetmiştim.Şimdi yine hınzırca,bütün baştan çıkarıcılıkları ile girdiler hayatıma yeniden.

İçimde mor bir sevinç, şarkılar söylemedeyim aşka dair. Nedendir bilinmez,mor çiçekli eteğimi giymişim üstüme bu gün,leylaklara inat. Nazire yapmadayız birbirimize usul usul..

Çocukluğum geldi yine üstüme.Çocukluğumun Bolu'su.İki katlı bahçeli evleri ve baharda açan leylakları ile.Okula gitmek bir şölendi ,leylak zamanı.Bahçelerden çalmak da serbest.Ne yaşlı teyzeler,ne de pinpon amcalar kovalardı arkamızdan.Yine de usul gereği gizli çalardık.Yine çaldım ,kasabamın bahçelerinden leylakları.Ben dayanamam ki morlara.Hele mor leylaklara..Mor hüznün rengidir,sevinçten çok benim resimlerimde. Ama şimdi,çocukluğumun rengi.Kaygısızlığımın,fütursuzluğumun, gölgesiz sevinçlerimin rengi..

Şimdi,ne denize özlem,ne demokrasi kaygısı ne de cumhurbaşkanlığı seçimleri umrumda..Varsa yoksa mor leylaklar her yanım...En yüksek perdeden,bağıra bağıra aşk şarkıları söylemek istiyor canım..

Yakında İstanbulun boğazında erguvanlar açar.Sevda tepeleri mora kesilir.Kasabamda leylaklar bitince,moru kovalamak için,sevda tepelerine mi koşsam acep ?





Fotoğraf-benim objektifimden