Sisli ve soğuk Oslo’ dan, yağmurlu Cenevre’ye ….

HOP OTURDUM HOP KALKTIM YİNE…

Dün akşam büyük heyecanla beklediğim maçın ilk yarısından sonra, bir an için sisli Oslo’ya döndüm…

Tarih 17 Kasım 2007, 2008 Avrupa Kupa Elemelerine, Futbol Milli Takımımızın kader maçıydı.

1:0 yenik durumundan, 2:1 galip gelebilmiştik

Güçlü Norveç takımına karşı, Bir de üstelik Oslo’da..

Hafızamda bir kare canlandı; Fatih Terim, boynuna doladığı mavi atkısıyla, sisli ve soğuk Oslo’ da bütün karizmasıyla adeta kahraman gibiydi.. Ne söylemişti çocuklara oyuna çıkarken, çok merak etmiştim, hepsinin gözü yaşlıydı…

Büyük bir zaferdi….

***

Dün akşam 15 Haziran 2008 , 2:0 yenik durumundayız…

Maçı döndürebilir miyiz ? sorusu içimde yandı ve söndü… Oslo zaferi tekrarlanabilir mi?

Ümidimi kaybetmiştim…

Ve ilk gol…. Arda’dan

Çok coşkulu yaşıyorum bu tür karşılaşmalarını. Bu her dal için geçerlidir. Spor, Sinema Edebiyat…. Türkiye’nin, gerçek başarıları ile, adı geçtiği her uluslararası platformda.

Yıllarca susturulmuş milli duygularım böyle günlerde patlak veriyor. Dün akşam en fanatik taraftar oluvermiştim yine ve gollerle birlikte yerimde duramamıştım.
Eşim, annem, babam ve iki oğlumla birlikte izledim maçı. Onlar alışmışlar bu sevinç gösterilerime, daha sakin ve soğukkanlı izliyorlar….

Eskilerde eşim yadırgıyordu bu hallerimi, bir bayanın bir maça kendini bu denli kaptırmasını algılayamıyordu.

Bilmiyordu, yıllarca milli duygunun ne olduğunu tadamadığımı...

Doğdum ve büyüdüm Bulgaristan’a hiçbir zaman ait olamamıştım.Onların gurur duydukları şeylere, ben hep yabancı kalmıştım. O zamanlar Türkiye’ ye de ait değildim.

Haymatlos (yani Vatansız) olmak korkunç kötü bir şeydir, bunu yaşamayan bilemez.
Gurbetçiler çok farklı, onların tapu gibi Türk kimlikleri var…. Benim yoktu.

Onların… “ Orda bir köy var uzakta….”

Olduğunu biliyorlar...

Bu şarkıyı ben çok seviyorum ve her dinlediğimde hüzünleniyorum.

Benim öyle bir köyüm yoktu.
Tam anlamıyla Demir Perde ülkesinin, kendimin de ne olduğumu bilmeyen, vatandaşıydım.

Gerçekten zor bir durum.Bir insanın, bir ulusa ait olmaması çok kötü bir şey.
Her ne kadar Dünya vatandaşlığından söz etsek de, milli sınırlar hâlâ çok önemlidir.

Ve dün akşamki maçta bunu görmemek mümkün değildi. Çeklerin hüznünü… Türklerin sevinci….

İşte bu yüzden Güzel Ülkemize hep birlikte tek yürek halinde sahip çıkmalıyız.

Çok duygulandım yine dün akşam ve çok mutlu oldum.

Hop oturup hop kalktım televizyonun karşısında. Hele o doksanıncı dakikada kalbim neredeyse duracaktı heyecandan.

Bazen Futbol adına harcanan büyük paralara üzülüyorum ve gereksiz buluyorum. Ama işte böyle bir günde buna değer belki diye de düşünmekten kendimi alamıyorum

Bravo Çocuklar!

Her şeye rağmen! Hakeme rağmen!

Zoru başardık, yendik ve düşmanları çatlattık!

Tribünlerde Dalgalanan O Kırmızı Bayrağımızı gördüğüm zaman içimde öyle büyük mutluluk duyuyorum ki, ben de bu Ülkenin parçası olmaktan o kadar büyük gurur duyuyorum ki…., bunu eksik Türkçemle ifade edemiyorum ne yazık ki…

Ruhuma muhacirlik hiç bir zaman işlemedi.

Bu topraklara bastığım ilk günden beri kendimi Türk olarak hissediyorum ve tam ait olmam yerde bulunduğuma inanıyorum.Benim için de önemli olan bu.

Evet ben dünkü maçtan söz ediyordum. Milli duygularımı bir kez daha tüm coşkusuyla bana ve bütün Türk halkına yaşattıkları için Takıma yürekten teşekkür ediyorum.

Tabii ki gol atanlar hep ön planda, fakat ben Hamit Altıntop’u tebrik edemeden satırlarımı bitirmek istemiyorum, gerçekten maçın sessiz kahramanıydı.

Bravo Çocuklar! Hepiniz HARİKAYDINIZ!