Siyaset Meydanı'nda bir Mehmetçik vardı.

"Biz elele verirsek, kimse bizi yenemez, " diyordu, protez ellerini uzatırken, yan koltukta oturanlara, Siyaset Meydanı'nda…

"Bana eşim yardım ediyor, ceketimi giyerken; ama düşünüyorum, evden çıktıktan sonra, çıkarmak istesem, kim açacak düğmesini, " diyordu Siyaset Meydanı'nda…

"Cebimden cüzdanımı çıkarayım da kimliğimi gösterebileyim, otobüse bindiğimde, çıkaramıyorum, bunun acısını yaşıyorum, ” diyordu Siyaset Meydanı'nda

"Ben bir şey yapmadım ki, " diyordu el bombasının üzerine atladığını sorduklarında;

"Bu benim, birinci vazifemdi…"

Bu benim, birinci vazifemdi, diyordu; İbrahim astsubay.

İbrahim astsubay böyle düşünmüyordu yalnızca, Mehmet binbaşım, Ali çavuş, Ahmet onbaşım da Ggözünü kırpmadı, canını ya da canının bir parçasını, gömerken vatan toprağına…

Gözlerimde İbrahim astsubay… İçim de hem acı, hem sevinç.

Vatan Mehmetçik’e amanet,

Vatan emin ellerde…

İbrahim astsubay, gururla Er Meydanında.

Gururla…

Göğsünü siper etmiş… Dursun diye bu hayasızca akın…

Ezildim seyrederken.

Ne yapıyoruz biz Mehmetçik nöbetteyken?

Vitrinlerde gözümüz, elimizi, kolumuzu, doldurmak için.

İbrahim astsubayım; otobüse binerken, kapıyı açmak istediğinde, ayakkabısını çıkarmak istediğinde, Bbizler ne yapıyoruz?

Ali onbaşım tekerlekli iskemlesini hayal ettiğinde, komanda er Özdemir, Protez ayak beklediğinde, bizler ne yapıyoruz?

Belki yan yana, aynı otobüse biniyoruz, belki yan yana yürüyoruz.

Bizler ne yapıyoruz?

Bizim gözlerimiz nerede kör oldu?

Jülide öncel / 19.10.2007