Siz de tazıgillerden misiniz?

Çocukluğumdan beri kokulara hassasiyetim vardır. Hangi evde ne yemek pişiriliyor olduğunu, yoldan geçerken anlardım. Bir süreliğine bize yatıya gelen amcamgilin babamla karışan beyaz gömleklerini koklayarak ayırır, anneme çocuk aklımla yardım ederdim. Aile benim tazı burnumla ilgili konuşmaya başladığında, bunun özel bir ayrıcalık olduğunu düşünerek koltuklarım kabarırdı. Dönem başında sınıfın, kütüphane raflarını dolduran kitapların, tütün kolanyasının, yeni serilmiş çarşafların, fırında pide kuyruğunda karnım zil çalarak beklerken burnuma çalınan fırından çıkmış ekmeğin, Mısır çarşısında yeni kavrulmakta olan leblebinin, paskalya çöreğinin mahlepli kokuları, çocukluğuma ait en belirgin koku anılarıdır. İlerleyen yaşımla, koku dağarcığımda da gelişmeler oldu. Bebek kokusu, birkaç parfümün kokusu, yeni biçilmiş çimen kokusu, sonbaharda çürümeye başlayan yaprakların kokusu, yağmurdan sonra toprağın kokusu, kekikle karışık çam ormanının kokusu, denizin sabah erken saatteki kokusu, semizotu yemeğinin kokusu, hissetmekten zevk aldığım en güzel kokulardır. Hamilelikte kokulara hassasiyetin arttığı dönemde, tazılıktan tazı atalığına terfi ederek, en kötü kokuların çetelesini tutmaya başladım. Rutubetli oda kokusu, çöp konteynerinin kokusu, mantarlı ayak kokusu, uzun yolda mola yerlerindeki tuvaletlerin kokusu, ter kokusu liste başıydı. KOKU filmini izlediğimde, dehşete kapıldım. Yeteneklerin ruhsal bozuklukla ne denli tehlikeli sonuçlar doğurabileceğinin en güzel örneğidir o film ve roman. Aman Allahım, ne olur rütbelerimi sökün.
Sizin koku anılarınız var mı?