Sizin hiç özgürlüğünüz çalındı mı?

Kelebekler kadar özgür olsam, gidip bir ağacın dalına konsam. Tüm doğa ayaklarımın altında olsa ve ben doya doya baksam.

Keşke ayak bileğimdeki ağırlığı çözselerde suyun yüzeyine çıkabilsem ve doya doya nefes alsam.
Kısıldığım kapandan kurtulsam da özgürce uzaklara koşabilsem.

Sizin hiç özgürlüğünüz çalındı mı? Benimkini çaldırdım ben. Nasıl oldu anlamadım. Nasıl oldu da kaptırdım onu. Meğer ne kadar değerliymiş insanın nefes alabilmesi için. Şimdi onu geri istiyorum ama onun bile bir bedeli var. Hayatta en kötü şey maddi olarak birilerine bağımlı olmakmış. O zaman insanlar üzerinizde söz hakkına sahip oluyorlarmış meğer, ben bunu çok geç anladım. Özgürlüğüm hep benimle kalır sandım, yanılmışım.
Mümkünse sıfır tuşuna basıp hayatımı sıfırlamak ve yeniden başlamak istiyorum. Bu kör kuyudan dışarı çıkmak, güneşi görmek istiyorum.
Yaşadığınız hayatın gerçekten size ait olmasını istiyorsanız, asla maddi özgürlüğünüzden fedakarlık yapmayın. Tekrar geri kazanılması çok zor oluyor. Başkalarına muhtaç olup daralmaktansa, çalışarak daralmayı ( eğer bunalıyorsanız ) tercih edin. Ne yazıktır ki çoğu şeyin kıymeti, kaybedilince anlaşılıyor.
Fedakarlık yapmak güzel birşey ama nereye kadar. Bunun sınırı ne olmalı, insan nereye kadar verip nerede durmalı bu çok önemli. Fedakarlık yapayım derken kendinizi yok ediyorsanız bu sadece sizin kaybınız oluyor. İnanın kimse size madalya takmıyor üstüne birde yapmasaydın diyor. Onun için fedakarlığında dozunun iyi ayarlanması gerekiyor. Başkaları tarafından sömürülmeye ve sizi yok etmeye çalışmalarına izin vermeyin.
Almak kadar vermesini de bilmek gerekiyor. Birlikte yaşadığımız insanları ezmeden yaşayalım, herkesin mutlu bir şekilde yaşamaya hakkı var. Aynı çatı altında yaşarken birbirimize karşı kör olmayalım, birbirimizi dinleyelim, karşılıklı isteklerimize kulak verelim ki gözümüzdeki perde kalktığında artık çok geç olmuş olmasın.
Daima özgür kalmanız dileğiyle.....