Sokağın ortasında ağlayana ne derler?

Şimdi hatırlamıyorum niye ağladığımı uzun seneler önceydi, ortaokuldaydım sanırım; ama sokakta babaannemle yürürken ağlıyordum. Ağladığımı farkettiği an, birden irkildi babaannem. ‘Napıyorsun?’ dedi hayretler içinde. ‘Sokakta ağlanmaz. Gören ne der, ne düşünür sonra?!’ diye çıkıştı bana. Eyvah, bir tabuyu daha mı çiğnemiştim yoksa? Ağlanmaz mıydı gerçekten? Sokakta sessizce ağlayan 13-14 yaşlarındaki bir kız hakkında hangi kötü düşüncelere kapılabilirlerdi?

Merak ağır bastı. Zaten ne azılı bir duygudur şu merak, bir yapıştı mı insanın üstüne kurtulana kadar vay halinize! Ağlamayı falan bırakıp safça sordum: ‘Ne düşünürler gerçekten?’. Sanki ülke meselesine falan bir çözüm bulmuş gibi yetkin bir insanın kendine güveniyle gerinerek: ‘Kızın başına kötü işler gelmiş derler, kötü gözle bakarlar sana. Sakın bir daha yapma.’ dedi. Çok şaşırmıştım.

Kırmızı tonlarındaki ojeler haricinde mavi, mor, leylak gibi yeni yeni renklerin ilk satılmaya başlandığı dönemde açık mavi bir oje sürdün diye ya da kulakta ikinci-üçüncü delik furyası ilk başladığı dönemde kulağını deldirip geldi diye anası babası tarafından süprüntü olmakta, kötü kız olmakla suçlanan arkadaşlarım oldu.

Siyah giyindi, koyu makyaj yaptı diye ‘Aa bak, satanist! Tüh rezil!’ diye suçlananlar biliyorum. Hepiniz gibi.

Hep düşünmüşümdür. Bu şekil merakı, hemen ‘kötü kız’ damgası vurmak ne kadar kolay bizler için.... Sokakta küçük bir kızın gözlerinden sessiz yaşlar akıyormuş, nerden anladın onun başına ‘iş’ geldiğini? Oje sürmüş bilmem ne renk, sürsün ne zararı var? Kulağını deldirmişse bana ne yani? Nasıl hemen bu yargılara varılabiliyor ve insanları ne ilgilendiriyor hiç anlamıyorum.

O zamanlar bunlar ayıplanırdı; çünkü alışılmamışlık bir tür korku yaratıyor belki de. Şimdi bunlar biraz alışıldı yeni ayıplama konuları var. ‘Ayıplama’... Şekil şemal iyi güzel de, ne önemi var? Peşin hükümler, yargılamalar... Bu kadar kolay olmamalı.