Son adım

Yüzlerce merdiveni tırmanıp yorgun bir şekilde son adımı atmak için beklemek gibi birşey.

Yüzlerce kulaç atıp, karaya yaklaşınca son kulacı atıp ayaklarının yere değmesini beklemek gibi birşey.

Kitabın yüzlerce sayfasını okuduktan sonra son sayfayı çevirince yalnızca birkaç satır görüp, koca kitap bu birkaç satırda mı bitecek diye düşünmek gibi birşey.

Tıka basa doyduktan sonra tabakta kalan son parçanın lezzetini beyninde hissedip, mideden gelen itirazlara karşın ağzına atıp atmama kararsızlığı gibi birşey

Otuzaltıncı fotoğrafı çekmek gibi, bellekte son kalan yere bininci fotoğraf sığdırmak gibi birşey.

Kaçıncı kez seyrettiğiniz filmde trenin ardından yürüyen köpeğin, son yazmadan hemen önce koşmaya başlayacağını bilmek gibi birşey.

Konserdeki son bis bittiğinde sahnenin boşalması gibi birşey.

Merdivenden yuvarlanmak gibi birşey değil.

Denizde boğulmak gibi birşey değil.

Filmin yanması gibi birşey değil.

Son nefes gibi birşey değil.

Kalbin son atışı gibi birşey değil.

Son adımı atmak ve hemen ardından ilk adım gibi birşey.

31 Aralık gecesi saatin 24 olması gibi birşey.

Sıradan birşey.