Son çerkes

Arayan kardeşimdi. Küçük erkek kardeşim. Bildik giriş faslından sonra esas haberi söyledi: Harun dayı Allah’a yürüdü!

Beklemekteydik bu haberi.

90 yaşlarındaydı. Renkli gözleri, çıkık şakak kemikleri, küçük çenesi ve zamanında yiğit bir vücuda sahip olduğunu gösteren cüssesi ile ama ille de kıyafeti ile tam bir Kuzey Kafkasyalı idi.

Yakın zamana kadar atları eksik olmadı hiç. Sütçü beygiri değil ha! Yarış atları! Dereceye giren atlar yetiştirdi. Her at sahibi tanırdı onu. Hem atları yüzünden hem de kamçılar.. Evet, kamçılar, çünkü Harun dayımız kamçı yapardı! Deriden yaptığı kamçılarıyla ünlüydü ayrıca. “Kamçıcı Harun” denince herkes tanırdı onu Samsun coğrafyasında… Çok seyretmişimdir onu kamçı yaparken…

Uzun süre yataktan kalkamadı. Bir süredir de bilinci kapalıydı. Konuşamıyor ve tanıyamıyordu kimseyi.. Muhtemelen Allah diyordu dudakları sürekli. Beklenen haberdi öleceği. Ama ölen Harun Dayı idi!

Son Çerkes ölüyordu.. Ölmüştü… Son Çerkes!

Mezarına konurken ordaydım. Tahtalar yerleştirilirken… Sonra birkaç kürek de ben toprak attım. Sanki tarihe tanıklık ediyor gibiydim.

Kolay değildi. Son Çerkes ölmüştü. Ve onu defnediyorduk… Bir onurdu orda bulunmak…

Sonra…

Sonra bir boşluk hissettim. Ve kocaman hüzün… Evinin yanından geçtim. Çok kalabalık cenaze namazı, evin önündeki kadın kalabalığı ve sonrasında evin orda oturan onlarca adam vardı şimdi.

Ama Harun Dayı yoktu! Güzel bir ata binip gitmişti o da…

Düşündüm, bir büyüğüm kaldı mı benim?

İki dedemi zaten hiç görmemiştim…

Babamı 11 sene önce uğurlamıştık…

Anneannemi ondan 3 sene önce…

Artık büyük olan ben mi oluyordum yani?

Vah…

Hiçbir şey göründüğü gibi değildi eskiden beri…

Ve bundan böyle, hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı…