Son düş istasyonu

Zamanımı çaldılar yine benim. Aşk ayrılığa çeyrek kala uyanamadım uyuduğum derin uykudan. Güzel senaryosu olan eşsiz bir film sahnesiydi sanki, başrollerinde "sen" ve "ben" olan. Uyandığımda filmin biteceğini ve herşeyin sona ereceğini bilemedim. Anlaşılan mutluluk gebeydi acıya.

Doğum yaptı, aşk ayrılığı yedi geçe. Nurtopu gibi değilde sisli karanlık bulutlar gibi hüzünlü bir evlat dünyaya getirdi. Öksüzdü oysaki. Tıpkı benim yüreğimdeki ateşte alev alev yanan şiirlerim gibi. Her satırı gözyaşı dökerken ardına bir kibrit çöpü yetmişti senleri çizdiğim o satırları yakmama.

Düşlediğim hayallerim vardı, senin var olan ve sadece benim ütopyamda saklı kalan. Zamanın uçurumunda teker teker düş'tüler. Çölleşen topraklar bıraktılar düştükleri yerlerde. O çöllerde yetişen bir kaktüsü andırıyor artık düşlerim. Ne yağmur yüklü bulutlar var çöllerimdeki kumları sulayan nede bir kervan var yakınımdan geçipte beni farkedecek olan.

Araftayım, çok yükseklerde kendimi geçtiğim ve olmak istediğim yerde. Çıktığım yollar çok bozuk ve engebeli, kayalar yuvarlanıyordu üzerime her defasında. "Neden buradayım ben, hakettim mi bunları artık" diye sormuyorum bile, bu soruları artık kendime.

Biliyorum ki ayrılık aşkı geçince bitecek noktaya varırmış en güzel hikaye. Benim için durdu artık mutluluk taşıdığım trende. Kimsenin gitmek istemeyeceği son istasyonda indim tek başıma. Buralara sonbahar gelmiş ağaçların dallarında yaprak yok mutluluktan uçarak şarkılar söyleyen güvercinler yok. Hiç kimse yok. Hayat belirtisi yok.

Dedim ya burası farklı bir yer, hemde diğer istasyonlardan çok farklı. Bir tabela gözüme irişiyor, biraz sonuk ve siyah renkte yazılmış küflü bir zeminin üstünde şunlar yazıyor;

"Son Düş İstasyonuna Hoşgeldiniz"

Mert Kaan Mesut // Son Düş İstasyonu