Son göç

Bir gün bitecek yolculuğum biliyorum… Artık yolculuk değil, yollar önemli oldu. Ulaşılmak istenen yere ulaştıracak yollar, hep bir çıkmazda son buldu. Yitirilen zamanlar kadar, yok olup giden emekler de cabası…Geri dönüşlerin zorluğu, hiçbir zaman aynı hevesle olmadı. Geri dönüşlerde biraz daha yorgundum. Yok olmuş ümitleri de katarak yüklerime; ağırlaştı adımlarım… Yanlış rotaları ben çizdim diye, daha da yüklendim kendime… Tüm hedefler anlamını yitirdi artık, ulaşılsa da değeri kalmadı bazı isteklerin…

Hala seyyahım bu yollarda…Son yolculuğa çıkmadan, sunulan başka seçenek te yok ki zaten.

Karmakarışık bir haritadan seçmek istemedim artık labirent gibi kendi içinde kaybolan, son bulan yolları…

Şimdi tek yolum var önümde, gitmek istediğim…Bu yol kendi içimde artık, kendime ulaşmak üzere…Yoldaşa da gerek yok bu yolda, rehberim ise en büyük yüce güç şimdi…İçimde hissettiğim, benden ve herkesten çok daha yüce bir gücün rehberliğinde çıkıyorum bu yola…

Anlatmak ya da anlaşılmaya çalışmak çabası olmadan sadece anlamaya çalışarak yürüyorum bu yolu, tek başıma…Ümit denen ağır yükü atmışım omuzlarımdan, geleni karşılamak üzere sonsuz şükürler içinde, emeğe hediye kabulünde artık yüreğim…

Bilet bedeli de yok artık bu yolculukta, araçların hepsi biletsiz; kendime yolculuğum vizesiz…Son göçerlik halidir bu, dönüşü de gereksiz.

Not: Önerilerimdeki Victoria, Çapa'dan son yolculuğuna uğurlandı.Bir gün hepimizin gideceği yere...Son göçle, sonsuzluğa!