Sözcüğüne kıyamayan neyini verir?

Yandım! İncindim en derin, en sıska eklemimden. Bildiğim en büyük silahla vurdun beni, sustun.

Yazdım, bozdum, karaladım... Kalbimi kırmızı bir şal gibi dalga dalga uçuran nefesinin, bin katlı utancımdan nasıl bir çırpıda geçtiğini sana anlatmadan bitmesin bu gün istedim. Sen bilmiyor muydun sanki, en tasalı anında bile insanı gülümsetebilen koca gözlü güleç bir bebek ya da ne bileyim tesadüfen bir kitapçıda karşına çıkıveren nazlı bir el yazması kadar uçucu geçici bir tat olduğunu bu tanışmanın da. Ne sandın, neden korktun ki anlamadım, bilemedim ama

Bilmem kaç gün sonra, şu yavan mesaj düştü kadranıma
''Eline sağlık hüzünlü olmuş'' Bu kadar.

Ben de sana cevaben şu mesajı yazdım ama hiç yollamadım cimri adam.

Bugün de sen söyle bana nasıl olduğumu
Neden binlerce gözle doğduğumu
Neden herkesin kıyısından geçen alevlerin beni yalayıp yuttuğunu
Neden hayatın “kaba saba sözler söyleyen tombul oğlan çocukları” gibi tepemde dikildiğini,
Neden beni bu karmaşaya tekrar dahil etmek için didinip durduklarını anlat.

Kocaman gövdem ve tüyden ağırlığımla bulutlar gibi keyifli hür, en tatlı şarkıları söyleyip dinleyerek, nazlı narin kızların bilekleri gibi avuçlarımdayken hayat, sen neden ekşitip suratını belime bağladın demirden ağılıklarını ondan bahset.

Yere çarptığımda çıkan sesi duydun mu?
Yoksa tatlı dillerinle beraber sedeften kulaklarında mı yandı atmosfere girerken.

Sözcüğüne bile kıyamayan neyini verir?