Aşk bencilliği seçiyor

Aşk biter mi? Bitmez olur mu hiç, hele bir kim olduğunuzu hatırlayın bakın nasılda bitiveriyor aşk. Gözlerinizdeki baygın bakışlar, kalbinizdeki heyecanlı atışlar, bedeninizde yanan volkan bir anda nasıl sönüveriyor. Hele bir hayallerinizi alın yanınıza ne aşk kalır geriye nede meşk.

Uzun zamandır nerede yanlış yapar insan diye düşünmeden alamıyorum kendimi. Nasıl olurda birden bire değişir her şey ve biz neden bir anda kim olduğumuzu hatırlayıveririz. İlişkiye başlarken acaba beyaz yalanlar mı söylenir yahut aşkın kendisi zaten bir yalandan mı ibarettir? Bu soruların yanıtını bulamadım ben henüz.

Değişiyoruz, giderek uzaklaşıyoruz, soğuyoruz, yabancılaşıyoruz. Hem de bu süreç o kadar çabuk oluyor ki, aşkın ömrü yok 3 senedir yok 3 aydır diyenlere inat, ateşli bir sevişmenin ardında bırakıyoruz kurduğumuz pembe panjurlu evlerin hayalini.

Aptal oyunlar oynatıyor bize aşk, kendimizi küçültürken bir başkasını yüceltiyor. Hayatımızdan çalıyor, arkadaşlarımızdan, zevklerimizden ayırıyor sonunda da yalnızlığa mahkum ediyor. Kendi elimizle hazırladığımız bu sona doğru ilerlerken de bir sürü fırsattan ediyor bizi. O yüzden diyorum işte ısrarla aşk bencilliği seçiyor.

Canla başla didiniyoruz onu yeniden kazanmak için. Eski günleri yeniden yaşayabilmek için. Oysa daha bir ay öncesine kadar sesimizi titretirdi nefesi. İlk öpücükte kalbimiz yerinden çıkardı, ilk buluşmalarımızda bütün elbiselerimiz odanın içinde ne giysem telaşıyla geçirirdik bütün günü, her söylenilen sözde kahkahalar fırlatırdık, ne yediğimizin ya da ne içtiğimizin önemi yoktu yada nereye gittiğimizin. Birbirimizin gözlerini içine bakarken ılık bir şeyler akardı içimize ve yanaklarımız elma gibi kızarırdı. Eli elimize değdiğinde sanki bütün ışıklar sönerdi. Sonra ne oldu. Bu rüya hangi arada bir karabasana dönüştü. Boğazımıza sarılan bu elde kimin. Aman Allah’ım beyaz atlar bir bal kabağına, prenste kurbağaya, prenses kül kedisine ne zaman dönüştü.

Eve gitmemek için bulduğumuz onca yalan, ona güzel görünmek için yaptığımız onca masraf, ona yaranmak için vazgeçtiğimiz onca şey. Sonuç evet sonuç ne oluyor mutlu sonla bitse bile ki bu mutlu son “evlilik” yine aynı sona erişiyor aşk. Yani aşk özgür olmayı seçiyor, bencil olmayı, kendi kendine yetebilmeyi seçiyor aşk ve sizi sizinle baş başa bırakıyor.

Uzun sohbetlerin yerini “ne haber, nasılsın, günün nasıl geçti” gibi sıradan sorular alıyor. Yanıtı kısa olan ve sadece sorulmak için sorulan. Ateşli sevişmeler yerini ağzı kapalı öpüşmelere bırakıyor. Bir beden gibi sarmaş dolaş yatmalar “ortayı dörtleyelim ağabey” şeklinde esprilere konu oluyor. Ne olup bittiğini anlamadan aşk yine kendinize döndürüyor sizi. Zevkleriniz yeniden geliyor aklınıza, arkanızda bıraktığınız dostlarınızı anımsıyorsunuz, yalnız yattığınız gecelere özlem duymaya başlıyorsunuz, tek başınıza gittiğiniz sinemaları, arkadaşlarla yenilen yemekleri, seyredilen maçları, yapılan zamparalıkları özlüyorsunuz içten içe. Büyük bir özlem duyuyorsunuz yaşanılanlara. İşte burada başlıyor aşkın aslında kendi kendinize kurduğunuz bir oyun olduğu gerçeği. Duyduğunuz özlem eski günlerden sadece kendinize ait olan anlar. Yani siz birlikte olduğunuz o muhteşem günlere özlem duymuyorsunuz, o günleri istemiyorsunuz geriden. Geçmişinizin size ait sayfalarını yaşamak istiyorsunuz. Tek olmaya özlem duyuyorsunuz. Hesap vermeden yaşamayı, istediğiniz kişiyle görüşmeyi, istediğinize yere gidebilmeyi hayal ediyorsunuz. Hayallerinizin pembe panjurlu evi, hayatınızın hapishanesi oluveriyor birden. Acılar ve gerçeklerle yüz yüze geldiğinizde tek çareniz bırakmak, uzaklaşmak, gitmek alıp başınızı gitmek.

Beklenen son, ışıklar söner, perde iner, alkış sesleri arasında bir an kendinize bakarsınız tek başına duruyorsunuzdur oracıkta. Bir başka aşkta yine başroldesiniz, aşk bitecek aşıklarda ama unutmayın bitmeyecek olan sadece sizsiniz.

fotoğraf: passiflora-rapunzel.blogspot.com/.../bencillik