Sükuta umut...

Yanlış yaptın dedi. Uzağındaydım. Ses konuştu. Üst üste konuştu. Suskunluğu özletircesine konuştu. Odaklanmam gereken şeyler var dedim dinlemedi. Dırdırcı bir hatun gibi adeta. Sorunca adı vicdan oldu, akıl oldu, duygu oldu, yanlışların haykırılış yolu oldu...

Çirkindi. Beynimi yedi. İki taraftan tuttular ipi ortaya mandalladılar beni. Bir o tarafa bir bu tarafa. Çekiştim durdum. Yorgun ruhla ben kalakaldık. Hala konuşuyor ses.

Bence şu tarafa gitmelisin diyor. İşaret parmağını uzattığı yere bakıyorum. Bulutlu. İlk adımda fikrim değişiyor. Geri çekiliyorum. Gizli gizli ağlıyorum köşelerde. Aslında korkmuyorum ölmekten, korktuğum başka bişey var o ses biliyor bunu. Sorularını çoğaltıyor, ceviz büyüklüğünde dolu gibi hızlı ve sert.  Aynı sorular çok zor ve cevaplayamadığım. Bir öğretmenden korkar gibiyim. Çok zorba, kocaman ve asabi. Uzun kollarıyla beni mahfetmeye yetecek güce sahip. İlk defa bu kadar uzadı.  Gerçekliğe çok yakın gerçek demeye kortuğum. Ama bir anlayan çıksa. Kurtarıcı, kahraman...

Anladım, daha vakit var. Biraz daha debelenmeliyim. Kafka’nın böceği gibi uyanmazsam iyi... (Franz KAFKA DÖNÜŞÜM romanı)

Yakınındayım. Daha farklı. Benden gibi. Olmalı gibi. Ama bir okadar da yabancı yalancı rahat. Hem korkuyorum, hem kaçamıyorum. Belimde gizli ip çekiyor gönderiyor beni. Gülüyor arkam dönükken. Aniden bakıyorum ciddi. Yakalayamıyorum. Bir açığını bulsam alaycılığını bahane edip ipi keserim tüm gücümle. Emin değilim işte. Kuşkuluyum. Bir tutsam sanki çözülüverecek yerine oturacak. Derin bir nefes alıp güzel bir tatil yerinde uyanmış gibi mutlu olacağım. Bence adalet düşünceden yana olacak ve ses susacak.  Er-geç..