Sulu dereye gidip susuz gelmek!

Yakından tanıyanlar bilir, öyle kibar bir adam değilim...

Titiz hiç değilim!

Belki biraz takıntılıyım...

Edirne’de kuru fasulyesi meşhur bir lokantada oturuyorum, siparişi verdim, beklerken karşıma yaşlı bir amca oturdu...

Hava soğuk, yerler buz, içerisi kalabalık, camlar buğulu...

Buralarda su para ile değil, sürahide bedava hala... İç içebildiğin kadar...

Adını yazamayacağım lokantanın güzel bir uygulaması var; daha oturur oturmaz biber turşusunu getirip masaya bırakıyor adamlar... Ye yiyebildiğin kadar, kütür kütür...

Amca sirkeli, sarımsaklı işkembe çorbası istemişti önden o geldi, kuru fasulyeyi baba yiğit bir tabakta getirip önüme bıraktılar, yanına kuru soğan...

Ekmeği kırdım, tam fasulyenin suyuna bandıracağım, amca benden önce davrandı, çorbayı çekti!

“Çekti” değil de “içti” olacaktı diye düşünenlere açıklama yapayım “çekti” burada doğru kelime...

Amca, çorba dolu kaşığı ağzına yaklaştırdı ve uzaktan çekti!

Bu çekiş, emiş ve yalayış yutuş esnasında çıkan sesi nasıl kâğıda dökmeli bilmem ki?

Hüüp değil...

Lüüp değil...

Daha kallavi, içinde sessiz harfleri “s” leri ve “ş” leri daha çok...

Hörrrpşşşşst!

Kompresör gibi, su motoru gibi, en masumu evde suyu az damacananın yayı bozuk pompası, menteşeleri paslı kapı gıcırtısı gibi!

Ekmeği bıraktım elimden, ikinci çekişe psikolojik olarak kendimi hazırladım, ayaklarımı öne doğru uzatıp kasıldım

Hörrrpşşşşst!

Bir sessizlik oldu lokantada, meraklı gözler sesin nereden geldiğini araştırmaya başladı...

Üçüncüde bütün gözler üzerimizdeydi!

Benden şüphelenen birkaç kişiye kaş göz yapıp; önce önümdeki ellenmemiş fasulye tabağını sonra amcayı gösterip, kuru fasulyeden bu ses çıkmaz, suçlu çorba içiyor demeye getirdim...

Dördüncüde arkamızdaki masadan biri isyan etti nihayet;
“ Yavaş be amıca! Soksana kaşığı ağzına!”

Amca çorba tasından kafasını kaldırdı, lafın kime söylendiğini anlamak için şöyle bir bakındı, tüm gözlerin odağı haline geldiğini görünce;

“ Dişleri yeni taktırdım beyav...”