Sümerli taş ustasının Uruk günlüğü

I
Kızıl kıpkızıl batardı güneş
Hurmalar, develer düşlerime girerdi
Büyürdü, küçülürdü Fırat
Uruk’tan çok ötelerde
Larsa’da kaldı sevdiğim!
Böyle acı çekmek zor
Gelmedi sevdiğim!
Taşlarla yüz yüze kaldım
Kirlendim
Korktum bir kara boğa gibi
Gelmedi sevdiğim
Oturup kaldım
Bakakaldım Larsa’ya doğru!
Burada çırak olduğum yıllar
Umutlarım vardı
Elim kesilse, dizim yarılsa
Ustalarım gibi ben de
‘Geçer, iyi olur’ derdim!
Daldan dala gezerdim
Ördüğümüz duvarları
Öyle severdim ki
Anam, babam sağdı
Mutluydum!
Bugün de iş bitti
Yoruldum, uzanıyorum
Fırat’ın suyunu içiyor güneş!
Az önce
Küçük kılıcım
İki taşın arasından düşüp gitti
Sarı divitim yeter bana.
Sıcaklardan bıktım usandım
Ateşteki güneşten
Gökteki aydan!
On yıllık heybemi de aldı gitti bir çoban
Gücümü Uruk yedi!
Bir ustayım ben
İyi anlarım taşların dilinden
Neresine nasıl vurulur taşın bilirim
Onların da canı var bence
Senin yanında nasıl uysal
Nasıl acımasız olursam
Bir taşın önünde de öyleyim ben!
Kuraklık alın yazımız olsa da
Uruk bolluğun bereketin adı bence
Şölenlerimiz, gücümüz kıskanılır bizim
Bu yüzden çoktur düşmanımız!
II
Bütün Sümer illerini gezdim dere tepe
Larsa da güzel orada sen olduğun için!
Ördüğüm duvarların yanında
Kardeşlerinle mutlu yaşa sen!
Ne savaş ne hastalık ne de yokluk
Uğrasın sana!
Ömrümce burada
Yiğitlik, alçaklık
Haksızlık, mutsuzluk yaşadım!
Kölelik çilesi nedir bilirim
Çok savaştım seni de korudum belki
Ördüğüm duvarlar için nöbet tuttum
Analar, çocuklar, yaşlılar için
Zalimlerle boğuştum
Dostluklar kurdum acı tatlı!
Larsa’da iyi ki seni tanıdım
Takı verdim, gülüş aldım senden
Aylarca güzeldi geceler
Bildiğin gibi bir yarı köleyim ben
Kalamazdım yanında ömür boyu
Uruklu çocuklar okusun düşlerimi!