Suskun balkonlar

Bugünlerde Ankara'da ağaçlarının bazıları çiçek açtı. Bazen serin bazen ılık bir bahar havası kendini hissettiriyor. Sabahleyin ilk işim balkonumdaki saksıların toprağını değiştirip menekşelerimi dikmek oldu. Kendi kendime bu işleri yaparken dudaklarımdan melodilerde eksik olmadı. Ne güzeldi bir baharı karşılamak. Bir yandan kedilerimin balkondan kaçmaması için çaba sarf ederken diğer yandan da bakonuma konan güvercinler için ekmek ufaladım.

Her yeni güne başlarken sağlıklı ve huzurlu bir yaşama sahip olmamın ne kadar büyük bir şans olduğunu düşünür ve bu konuda Tanrıya şükür ederim. Çevremde yaşayan tüm insanların da mutlu ve huzurlu olmasını temenni ederim.

Çoğu kez mutluluğun kendi elimizde olduğuna inanmışımdır. Hayatı güzelleştirmenin veya zehir etmenin de düşüncelerimizle aynı doğrultuda olduğuna tanık oldum yıllarca. Bu benim bunca yıl edindiğim kişisel izlenimlerim. Bilmem katılır mısınız? Bütün bunları bugün çiçeklerimi dikerken düşündüm.

Etrafımdaki balkonları izledim. Çoğunda her zaman olduğu gibi yaşam yok. Neden diye sorarım kendi kendime. Eski kullanılmayan eşyaların atıldığı hissiz ve anlamsız balkonlar. Oysa benim için yaşama zevki veren hayatı sevdiren en önemli yerdir evimin balkonu. Eşimle , kızımla ve sevdiğim dostlarımla paylaştığım en keyifli yerlerden biridir. Her çiçeklerimi suladığımda, onları izlediğmde daha mutlu hissedirim kendimi. Kısaca yaşamın ilacıdır benim için.

Havaların ısındığında çok nadir olsada çevremde balkonda oturan ailelere rastlıyorum. Ankara'da pek fazla balkonda oturma alışkanlığı yok kanaatimce. İçe kapalı bir kent. Oysa benim doğup büyüdüğüm Ege yöresinde büyük bir balkon yaşamı vardır.

Menekşeler, laleler, zambaklar . Kafeste öten kanarya ve ayaklarınızda dolanan güzel bir kedi. Sevdiklerinizle içtiğiniz bir fincan çay.

İşte size hayat..

Mutluluk uzaklarda değil yanıbaşımızda. Bir nefes kadar yakın..