Takarım kariyerine

Ben iflah olmaz bir ….. sanırım… Nokta noktaların yerine ne yazacağımı bilemiyorum açıkçası hala düşünüyorum. Neden mi? açıklayım;

Pek meraklıydım kariyer yapmaya. Hatta sırf bu yüzden kurumsal kimlik abidesi bir firmadan onca emeğimi hiçe sayıp ayrıldım. İstifa edişimin üzerinden bir yıl geçti bugün ve geldiğim nokta hiç de öyle tahmin ettiğim gibi olmadı. Oysa neler hayal etmiştim.

Peki, şimdi şu saçma kariyer uğruna neler yapıyorum; hiçbir şey.

Bana kalsa alırım tası tarağı dosdoğru sıcak memleketlere tatile. Öyle deniz, kum, güneş, bronz ten tatilinden söz etmiyorum. Yaşamaktan söz ediyorum.

Hani bütün şehirlilerin merakı küçük bir kasaba…

Urla’ya yerleşme planlarım her geçen gün netlik kazanıyor. Nasıl kazanmasın, evin balkon kapısını açtığımda balkon birden balkon olmaktan çıkıp ana caddenin ta kendisi oluyor. Yani bizimkisi şehir hayatı değil bir nevi açık hava hapishanesi. Bitmeyen kornolar, egsoz dumanları, trafik çilesi…

İşte bunların hepsi ve daha fazlası birikince ortaya kocaman bir soru çıkıyor; ben burada ne yapıyorum? Deli miyim? Değilsem neyim? Ve yerini dolduramadığım noktalar….

Şehir hayatından bıkan biz şehirlilerin en büyük hayali; “takarım kariyerine” deyip, gelecek kaygısı gütmeden, hani zevk olsun diye çalışmak.

Küçük bir kasaba, tanıdık esnaf, şirin bir ev, sakin ve sessiz bir hayat ve en önemlisi tam zamanında.

Tam zamanı kaçmanın…