Tembih

Bazen anne gibi, baba gibi tembihlerde bulunabiliyorum bazı insanlara. Dikkatli ol, hızlı gitme, o kadar ters davranma başına bi şey gelir vs. gibi.

Sonra anne-babaların, anne-baba olunca anlarsınız demeleri geliyor aklıma. Aynı şeyi mi yapıyorum diye düşünüyorum.

Geçenlerde arkadaş arasında da konuştuk, şu sonuca vardık. Kendi özelimden anlatacak olursam;

Benim bu tembihlerime sebep olan şey, o kişiye/lere duyduğum sevgiden ziyade onlarsız kalma, onlardan mahrum olma korkusu bence. Yani kaynağında kendi bencilliğim var. Çünkü bilmiyorsun ki belki de ölmek istiyor, hayatı sevmiyor. Bir çeşit yalnız kalmama dürtüsü, onsuzluk düşüncesine verilen bi reaksiyon olarak tempihlerde bulunuyorum/z gibi geliyor bana. Acı çekmek, ağlamak, nefes darlığı, kalp sıkışması yaşamak istemeyen insanın önlem alma güdüsü. Ammann dikkatli git, ölme sakın. Beni sensiz bırakma, gibi.

Sonuçlar;

1- Tembihlerimin temelinde yine ben varım yani. Havalanmasınlar o ağzını yidiklerim.

2- İnsanın özü birdir sonuçta. Birinde fazla diğerinde azdır bahsi geçen özellik belki ama herkeste vardır aynı öz. Hiç birimizin tıpatıp bi eşi  olmadığı gibi tamamen özgün de değiliz. Yani, anne-babalar… Sizin durumunuz da benim gibi aslında. Kendi benliğinizle, acı çekmeme, yalnız kalmama, hayattan kopmama dürtülerinizle ilgili bu anne-baba olunca anlarsınız önermesinden yola çıkıp başımıza kaktığınız duygu seli. Anne-baba olunca anlarsınız önermesinin arkasına saklanmayı bırakın artık. Hatta ben seni kaç ay karnımda taşıdım, biz seni büyüttük okuttukları da bırakın. Sanki biz, doğmadan önce zaten var olan bi kişiymişiz de, bizim iyiliğimiz için acı çekmeyi göze alarak artık bizi doğurmaya karar vermişsiniz gibi davranmayı da bırakın. Canınız çocuk yapmak istedi, yaptınız. Artık çocuk istiyorum dediniz, yaptınız. Eşiniz çocuk sahibi olmayı çok istiyordu, yaptınız. Sizi hayata bağlayacak bir şey gerekiyordu, yaptınız. Eyvallah teşekkür ederiz ama, siz kendiniz için istediniz. Biz habersizdik olan bitenden. Zaten ağlaya zırlaya çıktık, kıç.....za şaplağı yiyip sustuk. İlk günden beri baskı altındayız. En azından bu konuda daha fazla duygusal baskı yapmayın lütfen. Kıralım bu kısır döngüyü. Duygu işleri zaten zor, bir sorumluluk da siz eklemeyin.

Anne!

Doğur, büyüt, nankörlük yapsın, deme ordan. Objektif bak. Nesnel bak.

Halalalaaaa…