Temmuz..

Güneş, sürmüştü ellerini,
içimdeki yalnızlığa..
Yaralar kapanmıştı bir bir,
Rüzgar soluğunu göndermişti,
kanayan yüreğime,
yüreğin kanaması durmuştu aniden..

Nicedir, acıtan sessizlik,
yerini keyifli gürültülere bırakmıştı,
kuş sesleri duyulur olmuştu yeniden..

Kapanmış sayfalar açılmıştı,
birer birer,
destan yazılmıştı,
yürek burkan bir hevesle..

İşte o gün,
günlerden,
bir,
temmuz günüydü..

Ne yazık,
uzun sürmedi..
Güneşle gelen,
geldiği yoldan,
geri döndü uzaklara..
Güneş, yeniden girdi dağların ardına..
Geleceğim dedi,
gelmedi..
Yürek,
bekledi,
bekledi..

Buzdan tuğlalar ördü,
yalnızlık dört bir yanıma..
İşte o gün bugündür,
söndürürüm gözlerimi,
Temmuz geldimi..

Sustururum içimi,
uyuturum kendimi,
Temmuz boyunca..

Kalabalık insan sülietleri geçer sahilden,
karşılaştığımızda durmaz,
hepsi geçer içimden,
sanki görünmez olur varlığım..

İçimden geçen,
otobana vurur kendini kimsesizliğim..
Kimsesizliğim,
yokluğundan,
güneşle beraber gidişinden..

Şimdi yakamoz bile üşür,
palmiyeler üşür,
ruhum üşür,
Güneşi yanında götürdüğünden..

Sema Altun