Terkedilmişliğin kokusunu küf zannediyorlar...

Taşınalı aylar oldu ama evin balkonunu yeni keşif ettim.

Mutfaktaki sandalyeleri oraya taşıdık, ortaya bir de sehpa attık.

Havanın kararması ile beraber, soluğu balkonda alır olduk.

Misafirler uzaktaki tepelerin arasından denizin göründüğünü söyleyip, kendilerince evin değerini arttırmaya çalışıyorlar ama saatlerce bakmama rağmen, herkese görünen maviliği ben göremedim.

Ah bu ev deniz kenarında olacaktı..

Geçen yıl evlerini sezonluk kiralayan onlarca kişi ile konuştum, kimisinin evini beğenmedim, kimisi ile fiyatta anlaşamadım.

“Camlara mobilyası ile kiralık” yazıyorlar...

Bu mobilya dedikleri ne acaba diye merak edip evi geziyorsun..

İki çekyat bir de yayları fırlamış eski karyolayı görünce hayal kırıklığına uğruyorsun.

Uzun süre boş kalan evlerde bir koku oluyor...

İnsanlar “küf kokuyor” deyip geçiyor ama ben biliyorum bu evler yalnızlık, terk edilmişlik kokuyor.

Bir emlakçı, gemici bir gencin evini gezdirdi bana, çocuk liman liman gezdiği için yıllardır eve gelmiyormuş?

Bir tertip bir düzen...Eşyaların üzerinde iki parmak toz olmasa 1999 yılına ait gazeteleri mutfak masasının üzerinde daha dün okunmuş gibi görmesem, kandırılıyorum diye düşüneceğim ama.....

Beğendim evi tutmaya karar verdim...

Yatak odasına girdik o sırada, köşede dantelli örtüsüyle bir çeyiz sandığı, makyaj masası, bir gaz lambası, duvarda asılı bir Kuranı Kerim.. Camı çatlak bir çerçeveye hapis olmuş, birbirine olabildiği kadar sokulmuş siyah beyaz gülmüş iki insan resmi...

Hep söylüyorum ya insanlar hayata objektife baktıkları gibi gülerek baksalar ya!

Mutfakta soluklanmak için oturup sigara yaktığımızda gemicinin babasının da gemici olduğunu anlattı bana emlakçı.

Seneler önce adam bir sabah evden çıkmış, çıkış o çıkış, bir daha dönmemiş..

Ailesi yıllarca aramış gemiciyi, görene bilene rastlamamış, kadın kahır olmuş..

Kalkmış kocasının en son görüldüğü İspanya’ya gitmiş..

Sormuş soruşturmuş bulamamış...

Umutlarını kesmemişler

Beklemişler ama adam gelmemiş..

Kadında ölmüş sonra “kahrından mı” derseniz ecel derim ben geçerim...

Çocuk belki de ümitlerin bittiği bir limanda babası ile karşılaşma umudu ile gemici olmuştur, kim bilir?

Sigara bitince evi kiralamaktan vazgeçtim, o hayaletli yatak odasında başımı yastığa koymak istemedim.