Teselli

Bir gözlük al bana, numaralı olmasın.

Markalı iri taşlısını, kaşlarımı örtenini istemem.

Numarasız olanı…

Korumaz bilirim; süs niyetine…

Niyeti; güneşin gözünün içinde erimekti.

En azından bakmaya cüret etti.

Her ne gördüyse;

Gönül gözü dayanamadı desinler.

Ayaklarımın ucunda duran şapkama; bir teselli atıver.

Allah rızası için!

Bu istasyonda trenimi beklemekten yoruldum.

Kesilmeyen biletim…

Kara trenler belki de bu yüzden transit geçerler.

Ayaklarımın ucunda duran şapkama bir teselli atamazsan eğer…

Ne olur bir göz atıver…Bomboş değil mi?

Haklı olmak neye yarar?

Biliyordum demek de öyle.

Çabalar boşa; çarkçı keyfine göre ayarlar; çarkın dönüşlerini.

Şimdiye kadar dolmadıysa…

Dolmaz bundan sonra; besbelli!

Gitmek için binlercesi…

Yaşamak için tek bir neden…

Bulamıyorum!

Bir iki şey vardı gibime geliyor ama nereye koyduğumu unuttum!

Bir zamanlar; bekleme salonu hınca hınçken…

Her geçen gün; çocukluğumu, gençliğimi tanıyan bilen çehreler…

Zamanımın şahitleri… Sayıları azaldıkça…

Vedalaşmadan!

Bavulsuz, çantasız sessizce gidiveriyorlar.

İşte buna gıcık oluyorum!

Diyemem.

Gıcık da talihsiz ona kaba sözcük diyorlar.

İçimden adını anmak geliyor ne yapayım.

Gerçeği söyle diyorsun da o kadar kolay mı sanıyorsun?

Senin hatırına… Taş basmasam da…

Bağrımın düğmelerini iliklerinden ayırıyorum.

Gel gör bak! Ne haldeyim; umutsuz, mutsuz: Yetersiz kalır bu sözcükler… Doğrusunu yansıtamaz.

Doğrusu: Kahroluyorum.

Yeterince: Hiçbir derde deva olamamak…

Gözyaşı silememek, aç karın doyuramamak, koruyamamak. Hep bana Rab banalar…Önce ben ondan sonra belki sokaklardaki sefiller…

Yetemezsem; yetmezsem, vicdanın sorularına, yanıt bulmakta teklersem…

Nerede kalmış benim özgür iradem!

Bu dünyaya gelmek ister misin diye kim sormuş?

Yitirdikçe zengin olunurmuş!

Bunu kim uydurmuş?

Raylar birbirine paralelmiş?

Kocaman kuyruklu yalan…

İstasyondan, tren yoluna bakıyorum; raylar ufukta birbirlerine kavuşuyorlar.

Sen karşıma geçmiş ne diyorsun?

“Gözlerinin yanıldığını biliyorsun, itiraf et kurtul”

Kavuşanları görmek; huzur veriyor.

Bırak; hiç olmazsa yanılan gözlerim bir nebze avunsun.

21.Aralık 2009 Pazartesi

Alev Meisel İzmir’den