Tinercilerle karşılaşma

Geçen gün işyerine biraz erken bir saatte gittiğimden hem biraz zaman geçsin hem de biraz yürüyüş yapmış olurum diyerek çalışmış olduğum hastanenin etrafında bir tur atmaya karar verdim. Hayatın bana nasıl bir sürpirz hazırladığından habersiz bir şekilde kahvaltılığımı alıp bahçede kahvaltı yapma niyeti ile yürümeye başladım. Tam hastanenin kapısına yaklaştığım sırada bir köpek belirdi karşımda. Aksayarak yürüyen çok sevimli köpek, yanımdan geçip gidiyorken birden arkasından bir gencin koştuğunu gördüm. Fazla dikkatimi çekmedi açıkçası ve ben yoluma devam etmeye başlamıştım ki birden o gencin köpeği ile beraber arkamdan geldiğini farkettim.. 5 metre ilerisi çok kalabalık olduğu için yine aklıma korkmak gelmedi, İş saatiydi ve sokaklar kalabalıktı. Yine yoluma devam ederken karşıma köpekli bir genç daha çıkınca durumu idrak ettim. Sağıma soluma bakındım kimseler yoktu ve ben iki tane köpekli tinerci çocuğun ortasında kalmıştım. Birisi karşımdan diğeri arkamdan bana doğru gelmeye başladıklarını anladığım anda paniğe kapılmaya başlamıştım. Tam o esnada yolda bir taksinin durup olayları izlediğini farketmemle kendimi taksiye atmam arasında saniyeler vardı. Sanki o taksiyi Allah göndermişti ve ben de son anda binebilmiştim.

Hergün gazetelerde okuyup televizyonlarda izlediğim tinerci saldırılarının birinden kıl payı kurtulmuştum.

Bu yaşamış olduğum olay bende bir çok sorunun oluşmasına sebep oldu. Her zaman yaşadığımız olayları kendimiz çekeriz diyordum ya peki ben bu olayı nasıl kendime çekmiştim acaba?

Bir olayı anlayabilmek için onun öncesine ve sonrasına bakıp bir bütünün içinde değerlendirmek gerektiğine inanırım. Bu olay öncesinde ben nasıl bir ruh halindeydim? Kafamdan hangi düşünceler geçiyordu?

Bir gece öncesinde moralim çok bozuktu açıkçası Allah a isyan etme durumundaydım ve o gece de çok kötü rüyalar görmüştüm.Sabah uyandığımda o rüyaların ve ruh halinin etkisi hala üzerimdeydi. İçimde garip bir sıkıntı vardı ve ben de zaten o yüzden yürümeye karar vermiştim belki biraz açılırım diye.

Bütün o ruh halim, Allah a isyan edişim, iç sıkıntım ve görmüş olduğum kötü rüyalar, sabahleyin aniden yürüyüş kararı vermem, tamamen kalabalık bir ortamda böylesi bir tehlike atlatmış olmam acaba tesadüf müydü? Yoksa bana bir uyarı mıydı?

Olayları nasıl algılarsak bizim gerçeğimiz odur. Ben bu olayı bana yapılan bir uyarı olarak algıladım Allahın vermiş olduğu nimetlere şükretmeyip isyan noktasına geldiğim için bana yapılan bir öngesterimdi sanki. Sağlıklı, huzurlu ve şükredecek bir çok şeye sahipken, yapmış olduğum nankörlüğü anlamamı sağladı.

Bu olaya bir çok açıdan bakılabilir ve irdelenebilir ama ben kendi açımdan yaşamış olduğum bu olayı Allahın bir lütfu olarak görüyorum, kendime gelmemi sağladığı ve bana şükretmeyi hatırlattığı için şükrediyorum..

Ey benim halıkım, yaratıcım.. Sen beni belaların şerrinden muhafaza et, fakat onun yüzünden gelecek olan lütuftan, ihsandan beni mahrum bırakma. Rabbim gördüğüm, uğradığım belalara karşı lütfet de şükredeyim. geçip gittikten sonra neden şükretmedim diye hasret çekmeyeyim... Hz. Mevlana