Toprak, su ve bulutlar gibi sevmeliydim

Önce toprağa baktım, sadece baktım. En az bir yarım saat bekledim konuşması için. Konuşmayınca ben döktüm içimi ona. Eğer dedim ölürsem bana iyi bak. Ben senin için ne yapabileceksem yapmaya hazırım. Cevap vermedi. Cevap vermeyince sinirlendim. Kopardım tüm çiçeklerini ve havaya saçtım. Yetmedi ellerimle yumrukladım. Ayağa kalktım ve tüm o kum taneciklerini tekmelerimle savurdum. Bağırdım, çağırdım ve ogün anladım. Toprak beni karşılıksız sevmiş.
Sonra bir kendime aktım bir de toprağa. Meğerse ben çok gaddarmışım. Önce toprağın kötü örnek olduğunu düşündüm. Ancak anladım ki , o gün çok sinirli olan beni bile yumuşatmış.

Toprağa yaptığım işkenceden sonra biraz rahatladım deyip, uzandım. Seyre daldım bulutları. Üzerlerimizden yağmur bırakıp gidiyor. Bu yağmuru kime bırakır diye düşündüm. Meğerse o da toprağa aşıkmış, toprağın bana aşık olduğu gibi. Karşılıksız beslermiş toprağı, hiç kavuşamadığı halde.

Birde suya baktım. Bulutlar onu terkedip durduğu halde, o yine bulutları ister ve gökyüzüne yükselir. Toprağı da sever, onu besler ama belkide bulutlar onu sevdiği için. Ya da esasen toprağa aşıktır bilinmez.

Ateşi gördüm bir de güneşe bakarak. Suyla toprağın kavuşmasına mani olur. Bulutları istemez pek. Toprağı kurutur. Hepsini kendine ister ama hiçbirini elde edemez. Oysa ki esasen kendini seviyordur. Hiçbiri ona gelmeyincede yakar , kurutur. Değdiği yer alev olur, kaybolur. Bana en uygun olan da galiba buydu. Kızınca kendimle beraber, herkesi yakmamalıydım. Sevince onu sevmesini beklememeli, karşılıksız sevmeliydim.

O gün toprak, bulut ve su bana gerçek sevgiyi öğretti. Güneş te hasetliği ve sevgisizliğin ne demek olduğunu. Yüreğimde biriken sevgisizlik tohumları, daha da yeşermeden, toprak, bulut ve su gibi olmayı öğrenmeliydim.