Tükenen ümitler

Kimilerin özlem şarkısı, Eylül, benimse ayrılık melodim,  

Çaresizliğimi sergilediğim, ümitlerimin tükendiği gecedeyim,  

Kırık, dökük paramparça olsaydı keşke tüm bedenim,  

Bu kadar acıyı çekmez olurdu belki de yüreğim. 

Geride bıraktığın yürek susmuyor oysa, sen gibi sevdiğim,  

Zalimliğin her halini yaşadım derdim, lakin senden hiç beklemezdim,  

Fırtına gibi kaynıyor içim, sensin oysa tek sebebim,  

Ruhumu söndüren bu ihanetin bedeli ağır oldu bana erkeğim. 

Sen tek aşkını, kör kurşunla vurularak bulmuşsun,  

Dünyada bu sevginin sana yettiğini sanmışsın,  

Oysa bilememiş, aldanmışlığa sürekli kanmışsın,  

İhtiyacın içinde yanlışlığı bulmuş, sessizlikle boğuşmuşsun. 

Ne verdiğini geri almış, ne de aldığınla fayda görmüşsün,  

içindeki ümit mumunun ışığını bilerek hep söndürmüşsün,  

Yıkılmaz dediğin onur duvarının hep arkasında durup,  

Yarattığın bahanenin altında diri diri gömülmüşsün. 

Bir Eylül akşamı artık tüm anılarımı yitirdim sayende,  

İkiz tepelerin yıkıldığı an gibi yok oldu artık hayali sevgimizde,  

Tarihe mal olacak unutulmadık bir efsane olamadık belki,  

Ama gönüllerimizde kapanmayan en derin yaraların sahibi olduk artık ikimizde.