Tut beni

Hadi gel korkularını alda gel ve benim korkularımın yanına koy. Tıpkı başını koyar gibi. Yumuşacık bırak onları. Kaçabilecekken bu sefer kaçmasınlar, ne sen ne de korkuların. Onlarıda, kendinide sakinleştir. Kulağıma fısılda korkma de. Bende senin kulağına fısıldayacağım, korkma diye. Bu sefer uzun cümleler kuralım nereye gittiğini unutan. Saçma sapanlık arasında dolaşsın isterse, yeter ki kaçmadan söylenerek dolaşsın etrafımızda. Korkularımızı birbirimizin avuçlarına bırakalım. Ve neden korktuğumuzu görelim. Şans bu ya onlardan korkmayayacak kadar büyümüşte olabiliriz. Ya da korkarak kaçtıklarımız belkide en çok istediklerimizdi bunca zaman... Korktuk, yanlış anlaşılmaktan. Sustuk. Kaçtık. Bu yüzden hiç anlaşılamadık en çok isteklerimizden. Şimdi uzatıyorum elimi sana korku içinde, uzatmazsan dağılacağım. Ama dağılmaktan korkarak yaşadıkça zaman geçiyor ve içimde sensiz koca bir korku büyüyor. Üstelik hiçte ona ihtiyacım yokken. Çocukken okulda sıraya girerdik aşı için, ilk olmak büyük ceserat isterdi, ondan güç alırdık. Ağlamaz ise ağlamazdık. ağlarsa hıçkırıklara daha da boğulurduk. Küçücük bir acı için koca bir korkunun bizi sarmalamasına izin verirdik yillarca. Bırak, bu sefer korkularını benim korkularımın yanına. Titrediğimi görememen senden daha az korktuğumu göstermez. Rüyaları seviyorum diye kabuslardan korkmuyor değilim. Bak uzattım elimi, tutmazsan düşüp darmadağın olacağım.

Tut beni.

Korkularını üstüme saldırtma, beni parçalamalarına izin verme. Bu belki senden çok benim yaşam savaşım. Beni tutarsan belki bu sefer ben dirileceğim. Tut elimi... çok gec olmadan. Süre dolmadan. Oyun bitmeden. Ne olacak demeden. Beklemeden. Duyabiliyorken. Söyleyebiliyorken. Korkular içinde kıvranırken. Henuz teslim olmamışken. Kovulmamış, kovmamışken. Hala inanırken. Hala sevebilecekken ve hala inanıyorken. Umutluyken

Tut beni.