Tut ki

Tut ki, sen…

Tut ki, unuttun beni ?

Tut ki, dehlize gömdün yedi kat…

Tut ki, dulda yerlerin, sapağında /

salladın, hançeri…

Tut ki, zehir kustu çatal dilin.

Tut ki, yırtın dünlü gri resimleri.

Tut ki, ateşe verdin,

Sevda yangını nâmeleri.

Tut ki, okumadın şiirlerimi.

Tut ki, yaban sevdana sarıldın geceleri.

Tut ki, - hafızayı beşer nisyan ile maluldür-

Tut ki, ben…

Tut ki, unutmadım seni…

Tut ki, yüreğin yangınısın hâla.

Tut ki, hançerin yarası sızım sızım olsa da,

Tut ki, - hayra yordum- olanı.

Tut ki, resmin teselli de beni.

Tut ki, cevabı nâmeleri saklıyorum.

Tut ki, okumasanda şiirler yazıyorum sana.

Tut ki, yabana kızgın değilim.

Tut ki, sen…

Hislerine neşter vurdun.

Tut ki, ben…

Hislerime esir oldum.

yahya incik/tarsus/2008

Şiir http://www.edebiyatdefteri.com/siir/91176/tut-ki yayımlanmıştır.