Tutunamayanlar

''Bir çınar gölgesinde oturup yazmak geldi içimden. Çiçekleri suladım. Ortancalar kurumuş. Deniz bizim. Sevdiklerimden hep uzak düşüyorum. Keşke hepsi yanımda olsa şimdi. Onları çok özledim. Mistik müzik, sayfaları doldurmaya başladı yine. Burada her şey eskisi gibi. Değişen tek benim. Saçlarım uzadı. Gecelerim daha uzun şimdi. Düşünüyorum da ne dar vakitler geçerdi bu taş sokakta. Çocuktum, özlüyor muyum? Bilmem…''

Bu yazıyı yazalı tam 7 sene olmuş. Bilgisayarıma ise 'Eski Dostlara Mektuplar' adı altında kaydetmişim. Yarım kalmış bir mektup, belkide içimi dökmek için yazdığım bir yazı.

'Tutunamayanlar' romanını bilirsiniz. Tek kişilik bir oyun haline getirilmiş halini izlemiştim seneler önce, tam da o zamanlar. İşte demiştim ben de tutunamayanlardan biriyim. Sonra çok hedefler koydum kendime. Çok çabaladım. Değiştirdim de bir çok şeyi. Ama tekrar başa döndüm. Hatalar yaptım, bana karşı da çok hatalar yapıldı. Hayat belki de bazılarımızı baştan seçiyor, tutunamayan olmamız için. 100 ün üzerinde şiir yazdım. Belki bir gün kitap olurlar. Farklı şeylere tutundum hayatım boyunca, gitarıma, kitaplarıma, arkadaşlarıma, sevgililerime, aileme... Ama asıl tutunmam gereken şeyin kendim olduğunu hiç fark edemedim. Elimden kayıp gittiğinde tutunduklarım, boşlukta buldum kendimi, yalnız hissettim hem de çok yalnız. Kendime tutunmaya çalışsam da şu sıralar eski alışkanlıklardan belki, hep arıyorum başka başka dalları tutunacak. Dikensiz, sağlam ve tertemiz...