Üçüncü şahıslardan vazgeçtim!

İnsanlar meraklıdır, bu bir gerçek!

Bazı toplumların insanları meraklarını kendilerine yöneltirler, kendi benliklerini bulmaya çalışırlar, bazıları bilim alanında meraklarını kullanırlar, bazı toplumlarda meraklarını dışarıya odaklarlar!

Hiç şüphesiz biz toplum olarak son gruba gireriz!

Neden, çünkü kendimizi eleştirmeyi sevmeyiz, bilime emek harcamaya sabrımız yetmez, sanat zaten üfürükten tayyaredir, merak ve de dolayısıyla emeğimiz hep üçüncü şahıslara yöneliktir!

Hangi komşuya misafir gelmiş, gelenler kimlermiş… Elleri dolu muymuş, dolu ise paketler neye benziyormuş… Kadın mıymış, erkek mi? Ah senaryolar…

Kız mı istemeye geldiler ay? Yok anam, o kızı kim ister! Niye ayol? İki yıl önce sıska bir oğlanla gördüydüm sokakta yan yana, besbelli kız aşifte!... Vıyyy… Deme!...

Şu kel adam da habire eli kolu dolu geliyor, etler, sütler, rüşvet mi yiyor ne?

Aysel’in kocası da her akşam elinde tatlı paketiyle geliyor, ayyy hiii hiiii ihtiyacı var tatlıya desene!...

Kız, duydun mu, bilmem kaç numaradakiler boşanmış! Belliydi şekerim hallerinden, ne yatak gıcırtısı geliyordu bir süredir, ne duş sesi!

……

Çeşitlemelerin sonu yok!

Ne namus kalır, ne ar! Ne sıskalığı, ne şişkoluğu!

Balkonda asılı çamaşırlar dert olur mesela birilerine, iki gün geçti toplamadı, toz toprak oldu ay!

Iyyy, beyazlar gri olmuş, beceriksiz kadın, süsleneceğine beyazlatsan ya çamaşırlarını!

Her asışta gülerim temizlik bezlerini! Eski havlular vardır aralarında, adı üstünde temizlik bezi, annem asarken balkona gördüğünde pek içlenmişti, elalem bunları yüz havlum zannedecek diye!

……

En eski dostlarımdan Tayfun, fakülte yıllarında birbirimizi yerdik bir konuda: kadın-erkek birlikteliği!

Her kol kola gördüğün sevgili değildir derdim, her bir bekar evden çıkan karşı cins!

İlle de aşk, ille de seks aramak anlamsız!

Didişip durduk yıllardır, bu konuda, yoksa acayip uyar frekansımız!

Yıllar geçti, köprülerin altlarından ne sular… Uzun konular… Neyse…

Ben boşanmışım, yeni bir eve taşınmışım. Tayfun da aynı durumda! Taşınma esnasında apartman sakinleri her ne sanıyorlarsa sanıyorlar, umurumda değil! Öyle bir kendimle cebelleşmekteyim ki!

Tayfun da öyle!

Geceler boyu konuşuyoruz, dertleşiyoruz… Kah ağlıyoruz, kah halimize gülüyoruz! Bilmem kaç bölümlük dizi çıkar yaşadıklarımızdan!

Salonda yeri var Tayfun’un, konuşmalarımız ardından uyumak üzere kullandığı koltuğu…

Dedim ki bir gece, bak şu karşı pencereye! Ne görüyor onlar dersin?

Bir kadın, bir adam ve bir çocuk!

Peki Tayfun’cuğum, görüldüğü gibi miyiz biz?

Yoooo!...

E be şekerim ne diye yıllarca didişip durduk ki, buydu işte söylemek istediğim!

……

İşin bu bölümünü de açıklamak isterim: Yeni bir mahalle, yeni bir apartman! Eskisi olsa tanıdılar zaten tanıyacakları kadar!

Kafamdan geçmedi değil tüm bunlar!

Beş saniye yetti konuya son noktayı koymama: Hiç tanımadığım insanlar, karşı apartmanda ya da yan yada aynı, oturuyorlar. Başım sıkıştığında arayacak mıyım? Hayır!

Paraya sıkıştığımda?

Gözyaşlarımı hangi birinin omzuna dökeceğim?

Kahkahalarımı paylaşırlar mı acaba?

Dostum mu önemli, tanımadığım insanlar mı?

Ben mi daha önemliyim, onlar mı?

Aç kalsam, açık kalsam, ne ben off derim, ne onlar neyin var diye sorarlar!

E o zaman, ne diye onlar için ben kendimden, dostlarımdan, doğrularımdan vazgeçeyim?

Üçüncü şahıslara selamım, gülümsemem bakidir, ama yaşamımı ve dostlarımı harcamam yalnızca selamlaştığım kişiler adına!

Varsın istedikleri kadar dedikodumu yapsınlar, kendimden, dostlarımdan, doğru bildiklerimden önemli değiller ya!