Uğur Mumcu'yu özlemle anarken

‘Arabalar şırıl şırıl ışıklarıyla caddelerden geçerken, bizler bir mumun ışığında bitirdik kitaplarımızı. Kendimiz gibi yaşayan binlerce yoksulun yüreğini, yüreğimizde yaşayarak katıldık o büyük kavgaya. Ecelsiz öldürüldük. Dövüldük, vurulduk, asıldık. Vurulduk ey halkım unutma bizi! . .’ 

Böyle başlıyordu Uğur Mumcu’nun 25 Ağustos 1975 tarihinde Cumhuriyet gazetesinde yayımlanan Sesleniş adlı yazısı. Çok sevdiği halkının özgür bir ülkede kardeşçe yaşamasından başka bir amacı olmayan o cesur, yiğit insan ne yazık ki kendisi de ecelsiz öldürülerek ayrıldı aramızdan 24 Ocak 1993 günü. 

Bizlere, fikir sahibi olabilmek için bilgi sahibi olmak gerektiğini O öğretti yıllar önce. Kendini satmadan, inandıklarını yazarak gazetecilik yapmanın erdemini gösterdi herkese. Cumhuriyet’i aldığınızda önce O’nu okurdunuz ilk sayfadaki köşesinde, sonra manşetlere bakardınız. Yazılarında bir yandan ülkede yaşanan sorunları dile getirirken diğer yandan hukuka aykırı uygulamaları irdeler, ortaya çıkarırdı. Çıkmaz Sokak ile silahlı eylemlerle bir yere varılamayacağını anlattı, Sakıncasız ile basındaki yozlaşmayı ve dönekliği. 

12 Mart döneminde yaşananları ve yaşadıklarını anlattığı yapıtıyla Sakıncalı Piyade oldu ve kimilerince hep sakıncalı olarak kaldı. Uzun süren araştırmalar sonucunda Kürt-İslam Ayaklanmasını yazdı, çok sevdiği Gazi Paşa’sına Suikastı yazdı. Kürt sorununu sıklıkla dile getirdi yazılarında, çözümler aradı. Günümüzde de etkinliği tartışmasız Tarikat-Siyaset-Ticaret üçlüsünü anlattı belgeleriyle. 

‘Bir gün mezarlarımızda güller açacak ey halkım, unutma bizi... Bir gün sesimiz hepinizin kulaklarında yankılanacak ey halkım unutma bizi.’ diye seslenmişti Giresun’daki yoksul köylülere, Ege’deki tütün işçilerine, Doğu’daki topraksız köylülere, İstanbul’daki, Ankara’daki, Adana’daki işçilere. Gerçekten yankılanıyor mu kulaklarında sesler, gerçekten anıyorlar mı özlemle bizi unutma diyenleri bilemiyorum. Yaşadıklarımız hayal kırıklığı yaratmıyor desem yalan olur. Belki silkinirler ölüm uykularından, belki barış içinde yaşayan aydınlık bir Türkiye özleminin gerçekleşmesine katkıda bulunurlar. 

Büyük bir olasılıkla bu yıl da kimileri görmezden gelmek isteyecek ölüm yıl dönümünü. Kimileri kendince başka mecralara akıtmak isteyecek yaşananları. Yıllar önce yolsuzluklarını, dönekliklerini yazdığı kimileri de televizyon ana haber bültenlerinde en duygusal ses tonlarıyla verecekler O’nunla ilgili anma etkinliklerini. Ama bu hiçbir şeyi değiştiremeyecek. O’nun sevenlerinin gönlündeki yerini başka hiç bir şey dolduramayacak. O’nu unutturamayacak. Ölüm haberini duyduğunda kırmızı karanfillerle koşanlar, cenazesinde caddelere sığmayanlar asla yalnız bırakmayacaklar O'nu yıllar geçse de. O'nun yazdıklarının, düşüncelerinin yeni kuşaklara da yol göstermesi ve geleceklerini aydınlatması en büyük mutluluk kaynağı olacak sevenleri için.