İzmir'in Unutamadıkları

25 Ocak 2011 akşamı İzmirli sanatseverler Elhamra Sahnesinde unutulmayacak bir buluşmanın tanıklığını yaptılar. İzmir Devlet Opera ve Balesi, yolu bir şekilde İzmir’le kesişmiş olan değerli sanatçıların onuruna düzenlediği İzmir’in Unutamadıkları programı ile büyük bir vefa örneği sergiledi. 

1982 yılından bu yana opera ve bale repertuarının sayısız seçkin örneklerini sanatseverlerle buluşturan İZDOB bu kez de ülkemizin önde gelen sanatçılarının onuruna Cilea, Verdi ve Puccini’nin yapıtlarından oluşturduğu programla sanatseverlerin karşısına çıktı. Ülkemizi yurt içinde ve yurt dışında başarılı bir şekilde temsil etmiş ve yüzlerce sanatçının yetişmesine katkıda bulunmuş olan Soprano Sevda Aydan, bariton Seyit Ahmet Yıldız, mezzosoprano Cemaliye Kıyıcı, tenorlar Ender Arıman, Pekin Kırgız Aray ve Erol Uras adına gerçekleştirilen konserde; mezzosoprano Anna Chubuchenko, tenorlar Erdem Erdoğan, Fırat Yalçınkaya ve Oğuz Çimen, bariton Fatih Öztürk ve soprano Nurgün Baburhan, piyanoda Cemile Cabbarova’nın eşliğinde birer arya seslendirdiler. 

Sanatçıların performansı sırasında perdeye yansıyan ve onur konuklarının sanat yaşamlarından kesitler içeren görüntüler duygulu anların yaşanmasına neden oldu. Bunun yanı sıra konukların izleyicilerle paylaştığı anıları ve yeni kuşak sanatçılara mesajları da programa ayrı bir tat kattı. Ancak, bunlar yaşanırken bir yandan da belirli belirsiz hissedilen bir hüzün vardı salonu kaplayan. İnsan ne kadar dolu dolu yaşarsa yaşasın, ne denli büyük başarılara imza atarsa atsın sonunda kendi başına kalıyor, kendi gerçeklerini yaşıyor. İlerleyen yıllarda, ilerlemiş yaşlarınızda, sevdikleriniz tarafından unutulmadığınızı görmek, bir anlamda buna gereksinme duymak kaçınılmaz bir güdü olarak ortaya çıkıyor. Değerli sanatçıların bazı tümcelerindeki serzenişler olsun, alkışlar karşısında gözlerine yerleşen pırıltılar olsun hep bunların birer izdüşümü gibi geldi bizlere. 

Cemaliye Kıyıcı ve Pekin Kırgız Aray’ın rahatsızlıkları nedeniyle katılamadıkları gecede sanatçılara verilen plaketler ise çok güzel bir jest oldu. Hiç kuşku yok ki dün gece aldıkları alkışlar ve plaketler yaşamları boyunca kazandıklarının çok üstünde bir değere sahipti. Bunu yüzlerinden, gözlerinden okumak o kadar kolaydı ki. 

Yalnızca topluma mal olmuş kişiler için değil, her birimiz için gereksinme duyulan şeydir değer bilinmek. Yitirildikten sonra değil yaşarken anılmak. Sevdiklerinin ilgisiyle, ziyaretiyle, öpüşüyle, küçücük bir hediyesiyle mutlu olmak. İyi ki yaşamışım, değdi buna diyebilmek. 

Eskilerin dediği gibi ‘Vefa’nın yalnızca bir semt adı’ olmaması dileğiyle.