Karşıyaka bu gece kıpır kıpırdı

Bekliyordum ama bu kadar olacağını ben bile tahmin edemedim. Güneş batıp da caanım imbat sineme sokulduğundan bu yana balkonumda oturmaktayım. Sokağımda gözlem yapıyorum.

Okulların kapandığı haziran ayının ortalarından, okul hazırlıklarının başladığı eylül ayı başlarına kadar İzmir sokakları, terk olunmuş bir sevgili gibi mahzunlaşır. Buruk ve küskündür. Hele haftasonları, hele de cumartesi geceleri ise sanırsınız sokağa çıkma yasağı vardır şehirde. Sokaklarda in cin top oynar, hayaletler tek kale maç yaparlar. İzmir’in kalbi böyle günlerde ve dönemlerde; Foça’da, Çeşme, Kuşadası, Mordoğan’da, Gümüldür, Şakran, Dikili, Karaburun’da atar. Urla, Özdere, Seferihisar, Alaçatı; her biri, birer İzmir olur.

Bilinçli ve yurtsever Karşıyaka’lıların, İzmir’lilerin bugün ve yarın, geleceklerine sahip çıkmak adına akın akın evlerine koşacaklarına itimadım sonsuzdu. Ve bu gece...

Normalde yukarıda anlattığım dönemler itibarıyla bir ya da iki aracın park halinde olduğu sokağımız; şu an gece yarısı saatlerinde tam olarak araçlarla dolmuş durumda.

Akşamdan beri, ellerindeki küçük çantalarıyla -ki oylar kullanılıp yarın hemen dönülecek yakınlardaki cennet köşelere vakit yitirmeden-; altta terlik ve şort, üstte atlet ve şapka; onlarca kadın ve erkek gördüm sokaklarımda.

Ve bu gece rahat uyuyacağım. Biliyorum Türkiye, İzmir ve Karşıyaka’dan ibaret değil ama ben inanıyorum, inanmak istiyorum ki bu infial ve hassasiyet tüm yurdumda var. Oy kullanmamanın parasal cezai bir yaptırımı olmadığı halde insanlarım demokratik tepkilerini verecek ve pazartesi sabahı, ülkem yeni bir güne, yeni bir döneme uyanacak.

Kimilerimizin “ne değişecek ki aynı tas aynı hamam” dediklerini gayet iyi biliyorum. Bu konuyu da, araya başka konular girmezse birkaç gün içerisinde “Apolitik Apoletlerin Altında Ezilmek” başlıklı bir yazımla ele alacağım.

Demokrasi, yılgınlık ve çaresizlik rejimi değildir. Demokrasi, umutlar ve çözümlerle birlikte yaşar. Önemli olan gerçek demokrasiyi işletebilmek ve yaşayabilmek. Öncelikle kendi içimizde, özel hayatımızda, yakın çevre ve dünyamızda demokrat olabilmek.

Bu akşam ve gece, şehrimle bir kez daha övündüm. Yarın sabah, saat tam sekizde, Zübeyde Hanım İlköğretim Okulunda olacağım. Oyumu kullandıktan sonra ver elini Özdere-Gümüldür deyip, güneş daha uyku mahmurluğunu üzerinden atamadan, ben kendimi Akdeniz’in mavi serinliğine atacağım.

Yolun açık osun güzel ülkem, yolun açık ve aydın olsun.

Not: Yazı fotoğrafı karsiyaka.fotolari.googlepages.com