Umutsuz

Bir sonbahar sabahı başladı öyküm,

Yalın ayak toprak yollara düştüm,

Gittikçe uzaklaştı benden köyüm,

Dalından zamansız koparılmış bir gülüm.

Dolaştım avare, avare kasabaları, şehirleri,

Sormadılar bana  nerelisin, diye birileri,

Geçtiğim yerlerde sanki herkes ölmüştü,

Göremedim yaşayan, umut dolu dirileri.

Zaman  durmuştu, gidiyordu geri,

İnsanlar mutsuz, sevgisiz, sanki serseri.

Yaşama umudunu kaybetmiş bir toplum yaratmak,

Bizleri yönettiğini düşünenlerin eseri.

Sevme umudumu kaybettim ben,

Seçilmiş kişiler buna neden,

Bu ülke insanını onlardır mutsuz eden,

Belki daha mutludur bu dünyadan giden.

HÜSEYİN ÇELEBİ