Unutturacak Acılardan Korusun

 Son günlerde, televizyona bakmak, gazete okumak, internette gezinmek istemiyorum.

Güzel şeyler olsun istiyorum. Görebilmeyi, düşünebilmeyi, yazabilmeyi, güzellikler hayal edebilmeyi istiyorum. Bir yakınımızın cenazesinde, " Bırakmayın kendinizi, Unutturacak acılardan korusun" demişti bir komşumuz, gerçekten son günlerde bu duayı dilimden düşüremiyorum. 

Ne yapsan olmuyor. Ne yazık ki olmuyor. Önce eşimle tartışıyoruz, “haberlere de mi bakmayalım” diyor. Telefona bakıyorum, uyarı üstüne uyarı sıralıyor herkes, meğer biz bu yaşa kadar ne elimizi ne de evimizi temizlemeyi bilmiyormuşuz,  çok itici geliyor artık bunlar bana, kayınvalideye gittik hafta sonu,  alışkanlık itibariyle özlem giderebilmek için yaklaştı, “Kızım babaanne biz dışardan geliyoruz sana dokunmayalım” dedi. Elini yıkamak için lavobaya giderken bize dönüp “bende ne var ki? Evden bile çıkmıyorum” dedi. Kendisini korumak istediğimizi anlayamadı, çok üzüldüm. Yeğenim okul servisinde çalışıyor. Ağzında maske, elinde latex eldiven (havalar sıcak olsa bütün eller Alimallah egzema), bu ne hal böyle dedim.  “aa takarım vallahi, servise tutunuyorum, minübüse dokunuyorum” dedi. Dayanamadım, “Çocuklardan biri düşse tutmayacak mısın?” dedim. “Tutarım tabii” dedi. “Ee dokunduğun yerlerden eldvenin tarafından topladığın bakteriler savunmasız çocuğa geçmeyecek mi?” Dedim. Sustu. Ben de  oldum susan Cemile