Ütopya

Yine keyfim yok yine tadım kaçık... Tüm derdim O'nunla hayat denen sınavla, ben bu sınavı veremicem anlaşılan, durmadan soruları cevaplamak için boğuşurken hep sınavın zamanı bitiyor ve ben yine kalıyom bu dersten... Gerçi ne kadar boğuşuyorum desem de çoğu zaman umursamıyom soruları okumadan bomboş veriyorum kağıdı... Sonra da bitmeyen serzenişler neymiş hayat berbatmış, Tamam berbat ama her şeyde de onu suçlamak yanlış değil mi, neden bulaşıyorum ki... Cevap vermiyor ya bana ondan olsa gerek..!!!

Ne yaparsam yapayım barışmadı yıldızım yaşamla, sevemedim gitti oysa bana karşı o kadar da kötü davranmıyor. Belki ben çok şey istiyorum, ondan olsa gerek... Gerçi tek istediğim beni rahat bırakması... Rahat yaşamak kimseye bulaşmadan, kimsenin de bana bulaşmadığı ve insanların beni boğmadığı sade, sakin ve yalın bir yaşam ondan tek istediğim şey bu. Ne para, ne zeka, tek istediğim huzur...

Beklentilerin olmadığı bu dünya var olabilir mi? Kimsenin kimseden birşeyler beklemediği bir dünya kadının kocasından, kocanın karısından herhangi bir şey istemediği... Patronun işçisinden daha fazla verim, işçinin patronundan daha fazla maaş istemediği bir dünya... Herkesin kendi işini kendi yaptığı kimsenin kimseye bulaşmadığı bir dünya... İnsanlara bulaşmanın yasak olduğu bi dünya... Paranın geçerli olamadığı... Üretilenlerden herkesin ihtiyacı kadar aldığı... Bir dünya belki o zaman isyan etmem..!!!

Kimse benden birşeyler beklemesin, (kim senden ne bekliyor ki diyeceksiniz, canınız ne istiyorsa onu deyin..) ben yenilmişlerin kralıyım..