Uyarının asıl amacı kötüleri iyi tarafa çekmek değil iyilerin de kötü olmasını önlemek

Katile bağırıyoruz, doğru; ama masuma duyuruyoruz, o da katil olmasın diye. Pek dikkat edilmiyor ama uyarının içeriği bu. Dert kötüyü zaten yola getiremezsin, iyiler kötü olmasın. Onun için babalar çocuklarını diğer kardeşlerinin yanında azarlar.

Cezalar bile bu şekilde verilir “Bak sen de yaparsan böyle olur” “Kızım sana söylüyorum…” ile karıştırmayalım, görüntüde suç işleyen/yanlış yapan uyarılıyor. Öyle biliyoruz, normali bu. Ama bu uyarının faydası suç işleyenden çok diğerlerine oluyor. İnsanlar bunu belki bilerek yapmıyorlar, suçluyu/yanlış yapanı ikaz ettiklerini sanıyorlar ama işin gerçeği uyarı suçluya değil diğerlerine gidiyor.

“Aslında diğerlerini de uyarmış oluyoruz” demeyeceğiz, sadece diğerlerini uyarıyoruz. Ama biz uyarıyı suçluya yaptık. Olsun, yansıması masuma oluyor. Çünkü yarın öbür gün masum dediklerimizin de suç işleme potansiyeli var. Hatta öyle ki uyarının(ceza verme, azarlama, her türlü) uyarı yapılan kişiye göre diğerlerine etkisi daha fazla oluyor.

Ama hiçbirimiz bu davranışımızın bu şekilde sonuçlandığını bilmiyoruz, suçluya gerekli uyarıyı yaptığımızı sanıyoruz “Onlara da ders olsun” diyoruz. Hâlbuki asıl dersi onlara veriyoruz.

Böyle yapmasaydık masumların içinden de yeni suçlular çıkardı. Dikkat ederseniz belli bir kesim genelde masum. Kim bilir onların gözünün önünde kaç tane suçluyu uyardık. Uyarıların etkisi (cezaların, azarlamaların vs) birikti birikti suça bulaşmamış insanlar için kanun oldu. Adalet kötüye ceza verdi, yansıması iyilere oldu. Uyarı kötülere işler mi bilmiyoruz ama birine verilen her uyarıda iyilerin daha iyi olduklarından eminim.