Uzun bir aranın ardından

Burda büyüyorum galiba. Büyürken kahramanlarımın herkesten farklı olduğunu görüyorum ve şaşırıyorum. Hani çocukken herşeyi kendi tarafınızdan görme eğiliminiz vardır ya bu da öyle bir şey olmalı. Bilemiyorum belki de onların güçsüz yanlarını seviyorum, parayı reddedebilen yanlarını seviyorum. İnsanların sürekli kazanmaya çalışmaları belki beni yoruyor. Belki o sade dünyayı daha hakiki buluyorum. Haksızlığa uğramış birinin hala karşısındakini düşünmesi bana çok asil geliyor.

Biliyorum hayat öyle gitmiyor ama ben özlüyorum öyle şeyleri. Eskiden kaygısızca elimdeki üç kuruşu verip çılgınca sevdiklerimin yanına koşardım, şimdi o kadar çok kaygım var ki ona sıra kalamıyor ve sanki herkesin o kadar çok kaygısı var ki böyle şeylere hiç sıra kalmıyor. Ben ruhumun coşmasını özledim, o lisedeki çocuksu zamanları özledim. O komik ama cesur hikayeleri özledim. Öğrenciyken hiç param yoktu ama o kadar çok şey sığdırdım ki hayatıma. Şimdi hayatımda ilk defa bankada biraz olsun birikmiş param var ama sanki hayat esir almış beni, aşkımı her şeyi. Sıradışı olan şeyler de işte bu hayat içinde sıradanlaşıyor ve bunu görmek canımı sıkıyor. Bunun sorumlusu para değil tabiki de ama işte otobüs durağında unuttuğum berem gibi her şey. Ben aslında hep haklı olduğumu biliyorum.