Vakitsiz gittin be abi!

Bu mahallenin neresini beğenmedin de öbür mahalleye taşındın be abim. Bu ne sorumsuzluktur çekip gitmek hem de 37 yaşında, hem de eşin 29, hem de oğulların 4 ve 10 yaşında iken, hem de ben 20 yıl sonra bir abi sahibi olmanın güvenini yaşarken.Şimdi ne yapsın bunca seni seven?

Bundan 12 yıl önce cıvıl cıvıl bir 19 temmuz sabahı güne başladık. Rutin bir sabah değildi o sabah, içim sıkılarak uyandım daha önce hiç hissetmediğim bir huzursuzluktu. Gece gördüğüm rüyanın etkisidir dedim. Rüyamda gökyüzündeydim harikaydı, tüm samanyolu elimin altında keyifle uçuyorum. Bir ara masmavi parlak bir şey gördüm yanımda annem de vardı, parlak mavi topa doğru hızla uçtum'' dünya bu'' diye sevinç çığlığı atarak. Arkamdan annem seslendi ''kızım gitme onun içi boş'' dedi ama o kadar güzel parlıyordu ki ona doğru koşmamak imkansızdı. Hızla uçmaya devam edip dünyanın yanına vardım kucaklayıp almak için. Elimi uzattım o anda o parlak mavi top çivit mavisi bir toz halinde parçalandı. Şaşkın bir şekilde anneme dönüp ''aaa anne hakikaten içi boşmuş'' dedim ve ter içerisinde uyandım içimde koca bir yangınla.

Huzursuzluğum rüyadandır dedim, acaba dünyanın boş olduğunu anlayacak ne gibi bir şey yaşayacaktım.Bu kocaman parlak sandığımız aptal dünya içinin boş olduğunu nasıl ispatlayacaktı bana. Ve öğleden sonra başı bile ağrımayan, grip bile olmayan sağlıklı abimin kalp krizi geçirdiğini ve acilen en yakın üniversite hastanesine götürüldüğü haberi geldi. O anda gördüğüm rüyayı unuttum, ya da bilinç altım unutmamı istedi. Yakışır mı ona, onun gibi dünyaya yakışan sevgi dolu bir insana ölüm? Kimseler yakıştırmaz dı ama Allah öyle uygun gördü ve abim aynı gün ikindi vakti öbür mahalleye taşındı. Öldü kelimesi ona hiç yakışmadı.

Sabah erkenden kalkıp, keyifle hazırlanıp aynanın karşısına geçmiş ve ''ayna ayna söyle bana var mı benden yakışıklısı bu dünyada'' diye sorup evden ayrılmış. Böyle keyifle giden bir insan niye öbür mahalleye taşınsın bir anlam veremedim günlerce. Bir kaç gün sonra ayıktım ''buldum'' dedim. Niye gittiğini bulmuştum abimin. Bir bayram sabahı elini öptüm ve ''hadi bana para ver abi' dedim beş yaşındaki çocuğun şımarıklığı ile. Abim her zamanki aydınlık gülüşüyle bana bakıp ''gelin öbür bayrama yirmilik banknot çıkacak şimdi en büyük banknot beşlik, sana beşlik yakışmaz'' dedi. Peki ben beklerim acelem yok dedim ve kahvemizi içtik. Öbür mahalleye taşındı bayram gelmeden, yirmilik banknotta çıktı yine bayram gelmeden. Eee burdan çıkan sonuç ortada işte dedim, abim bana yirmilik banknotu vermemek için taşındı öbür mahalleye....

Her 19 temmuz sabah buruk uyanıyorum. Benim sırtımı güvenle dayayabileceğim bir abim olmamıştı. Annem-babam beş kez denemişler beşi de abi olmamış. Yıllar sonra evlendiğimde eşimin abisi öyle sıcak bir abilik yaptı ki bana tarifsiz. Zaman zaman eşim ''aynı karında yattık ama sana daha fazla abilik yapıyor'' derdi keyifle. Ne kadar güzel bir duygu bu. Sıcacık, kocaman bir aile olmak, canı gönülden sevmek.

Bu sabah abim için yasin suresini okumak gelmedi içimden. Erkenden kalkıp pc başına geçip dünyaya abimi anlatmak istedim. O kadar temiz bir kalp taşıyordu ki bu mahallenin kirini kaldıramadı. Kalbinin parlaklığı yüzüne yansırdı, ışıl ışıl parlardı alnı. Onu anlatmak çok zor. Çünkü henüz onun kadar parlak, onun kadar sıcak, onun kadar temiz, onun kadar vs...kelimeler henüz bulunamadı. Eminim öbür mahallede seni hiç bir şey incitmez, çünkü sen bu mahallede hiç kimseyi incitmedin. Seni özlüyoruz.........

Hadi eğer bu mahallede yaşayan bir abiniz varsa arayın, kıymetini bilin. O sizin kıymetinizi bilmiyorsa bile siz bir yerlerden başlayın. Bu dünyanın içi boşmuş, mavi bir tozdan ibaretmiş. Asıl olan, dünyayı dünya yapan, üstünde yaşayan canlıların birbirine olan sıcak sevgileri imiş. Bunu anlamak, görmek için acı tecrübeler yaşamayın benim gibi. Sıcacık ve sevgiyle kalın.