Van’lım, Erdiş’lim, Alaköy’lüm

Başlığı yazdım. Lakin nasıl yazacağım bilemiyorum. Yazmalıydım. İçimdeki haykırışı yazmalıydım. Bilirim bugün acın büyük. Senin acın ne kadar büyükse bilki benim içimi kavuran korda o kadar büyüktür. Allah(c.c) tan gelene  boynumuz kıldan incedir. Sınama dünyasında yine de şükrederiz.Van’da deprem olduğunu duyduğumda ilk aklıma gelen yer olarak  beni 26 yıl önce barındıran acılarıma ve neşelerime şahit olan Alaköy aklıma geldi.  Önceleri haber alamadım. Bekledim. Haber aldığım an içimin cız etttiği andır. Anılarımın yeridir. Adeta anılarım bir anda yıkılıverdi. Film şeridi gibi iki sene gözümün önünden geçti. Yanaklarımdan süzülen yaşlarla . Onlar kadar o anda çaresizdim. Yapabileceğim  o anda tek şey vardı. Onlar için Allah(c.c) a dua ettim. Rahman ve Rahim olan Allah(c.c) ın onlara yardımcı olmasını istedim.

İlk hastam “Kader” isimli evladımızı hatırladım. İki yıl önce Alaköy’e gittiğimde bizi hatırlayan  karşılayan bacım “Kaderin annesini”  hatırladım. Muhtar Veli’yi hatırladım. Postacı  Hilmi abiyi hatırladım. Yıkılmış PTT binasını TV dan  dolu gözlerle  seyrederken Hilmi abimin  manyetolu telefondan ” Alo baci, Alo baci, Aloo Vaaan, Vaann ” değişini hatırladım.  Telefonun ilk gelişini hatırladım. Mollakasımı, Dibekdüzünü, Ağartıyı hatırladım.  Topaktaşı, Dilimliyi(Haraşiki) hatırladım. Yumrutepe karakolumu hatırladım.  Bilirmisiniz hiç acı bir şey hatırlayamadım. Van’da Aspava’yı , kahvaltı salonlarını ve buram buram kokan ağızda dağılan  haşlamasını hatırladım. Sağlık müdürlüğüne giderken “Erdiş, Erdiiiş, ” diyen minübüs  kahyasını hatırladım. Daha neler neler hatırladım. Yazsam roman olur.

Bilirim acınız sonsuzdur. Acınız, acımızdır. Biliyorumki Tüm Türkiye sizin için seferberdir. Ölenlere Allah(c.c) dan rahmet, yakınlarına baş sağlığı ve sabır diliyorum. Geride kalan canlara  Allah(c.c) tan daha büyük bir sınama vermemesi için dua ediyorum. Yaraların en kısa  zamanda sarılması dileğimle.