Vardır elbet bir sebebi...

O kalabalıklar içinde sensizken...

Sen,

Belki yan sokakta bir parkta, arkadaşlarınla...

Belki çok uzaklarda bir deniz kıyısında, salaş bir balıkçıda...

Ya da dönülmez akşamın ufkunda...

Hani o gün var ya...

İstemişti sadece yanında olmayı...

Omzuna başını yaslayıp, sana güven duymayı...

Belki iyi ki doğdun, iyi ki varsın demeni...

Gel demişti sana usulca gözleriyle...

Anlarsın diye umut etmişti...

Hani gece yarısına kadar da beklemişti mumları söndürmeden...

Sonra demişti kendi kendine bir teselli olsun diye belki...

Vardır elbet bir sebebi...