Vazgeçenin Vazgeçileni Olmak...

Nasıl başladığını anlatmaya kalksam beğenmez burun kıvırırsınız. Oldu işte bir şekilde hiç olmayacak ben, hiç olmayacak onunla buluştuk bir zamanda.

Bir Sezen şarkısı gibi akşam gözlü esmer. Gülüşünün hikmetinden, gözlerinin renklerinde sual olunmaz.

Görünce karşımda önce şaşkınlık sonra ne yapacağını bilememenin tuhaflığı biraz mahcup biraz aşık. Tuttum elinden fırsat vermeden.

Hani derler ya doğru zaman, doğru yer, doğru insan ..Bir ayağı olmadığında eksik kalır. Hiç şüphesiz doğru zamandı, doğru insan olup olmadığı tartışılır, doğru yer olmadığı ise aşikar.

Zaman insanoğlunun en büyük zaafıyla yüzleşme zamanıydı. Duyguların tüm kontrolü el aldığı an. Her şeyin ortasında olup hiçbir şeyin farkında olamamak. Cümle alemin gördüğünü, görmemekte direnmek. Tüm mantıksal yaklaşımları reddedip, sonunu bile bile koşmak bir akşam gözlü esmerin peşine.  

Bir kaçtan fazla yıl koştum, düştüm, yaralandım, parçalandım… Bir vakit geldi, tüm hisler dondu, duygular biçare, düşünceler basiretsiz oldu. Pes etmesi incitmedi de  vazgeçenin vazgeçileni olmak ayrı bir dokundu.

Bir aşk hikayesiydi ve her hikaye gibi bir gün bitti….

Kayahan Usta’ya selam olsun.