Ve dedi ki peki.... siz hiç demediniz mi ..

Ne zamandır düşmemiştim harflerin kuytusuna oysa bunu demek istemezdim. Demek isterdim ki biz şairlerin ömrü her ne kadar şiir yazarak geçse de yazdıklarımızın çoğu acımızın, sevdamızın, aşklarımızın sesidir. Belki de yapmak isteyipte yapamadıklarımız, yaşamak isteyipte yaşayamadıklarımızdır. 

Ne Nazım ne Ariff ne Can ne de Atilla , Adnanı, Süreyyası ustalarımız gibi olamayacağımızı bilsemde ben de bir şairim demek isterdim. Şairlerin yüreği başka çarpar başka hisseder her duyguya can verir dizeleri ,yerde yatan kuru yaprağa gökte uçuşan toza... Arada gülümseyen güneş bile ne kadar yaksa da şair ışığında bulur kendini. 

Şair olamadım, babamın istediği gibi  hakim ,savcıda olamadım.  Belki olabildiğim şeylerin adı çok fazla fakat herşey istediğimiz gibi olmuyor işte.

Bazen anlamıyorsun, bazan anlatamıyorsun bazense anlamazdan gelip kendine kapanıyorsun. Sonra dalıyorsun gökteki yıldızlara hangisi benim diyorsun bir o kadar uzak bir o kadar yalnız ve bir o kadar da ışıklı. Herkese yetebilme koşturmacası içerisinde yetebildiğin anlarda ,mutlu edebildiğince mutlu oluyorsun. Dönüp baktığında herkesin mutluluğu senin mutluluğun olduğunu görüyorsun .Herkes yanından gidipte ait oldukları yere vardığında eksikliğin boşluğun içerisine düşüyorsun. Anlıyorsun ki herkes sen değilsin sen herkes değilsin. 

Sonra uzanıyorsun sessizce birşeyler tıkanıyor boğazına nefes alamadığını hissediyorsun ve sanki ölüm başucunda gülümser gibi alaylı bakıyor sonra o da dalıyor vahh der gibi...

Doğruluyorsun bir an ne kadar yalan geliyor hani çekilen acılar ölümle özdeştirilir ya ölüm gibi deriz işte bu yalan ! Öleceğini hissettiğinde korkuyorsun istemiyorsun geride bırakacakların aklına geliyor , şuracıkta ya kimse yokken sevdiklerimi görmeden ölürsem diyorsun ,korkuyorsun ve hayata veda etmek istemiyorsun.

Sonra diyorsun ki hayata , hayatın getirdiklerine PEKİ !!

 .

 .

Ve dedi ki BENİM adım PEKİ ....

Hayata PEKİ...

PEKİ.