Ve hüzün katranlaşır…

Geceler hüznü sever, hüzün de en çok gecelere yakışır. İki yakın dost gibidir onlar el ele, kol kola.

Gecenin karanlığındaki tam hüzündür, gündüz yaşanan hüzün biraz kızgınlıktır hüzünden çok, biraz kırgınlıktır hüznün yanında.

Gecelerde koyulaşır hüznün rengi ve ince bir sızıya dönüşür. Koyulaştıkça  acıtır yüreğini.
Bazen duyduğun bir ses olur hüznün nedeni, bazen de duymayı isteyip de duyamadığın bir sestir hüznün katran rengine dönüşmesine sebep.

En çok da mış yaşamlardan sıyrılıp gecenin ortasında bir fotoğrafla baş başa kalınca koyulaşır hüzün.

Fotoğraflardan medet umarsın belki çare olur diye.

Mış yaşamlardan kalan bir iki fotoğraf işte  kimsenin farkında olmadığı. Tıpkı gülümsenen zamanlardan geriye kalanların bilinmediği gibi.

Yerine ulaşamayan sözcüklerin, yaşanmayan sıcaklıkların bilinmezliğinde baş başa kalınır o fotoğrafla.

Gecelerden bir gece, mış yaşamlardan sıyrılıp görürsün hüznün tüm renklerini.

Ve hüzün katranlaşır, sen gülümsedikçe gece ilerledikçe…
*

Ocak 2012 / Kurşun