Ve İnsan

Günlük hayatın gelgitlerinden olsa gerek bazen kendimi çok yorgun hissediyorum. Herkes hisseder... Suya sabuna dokunmak istemezsin, yaptıkların anlamsız görünür gözüne... Konuşmak Dünyanın en zor işiymiş gibi gelir... Öylece kala kalmak istersin... Kaybolmak istersin...
İşte o ruh halimden birazcık sıyrıldığımda veya sıyrılmaya çalıştığım zamanlarda kendime bir çıkış yolu ararım. Ve bu çoğu zaman ya bir hikayecik, ya bir özlü söz ya da unutulmayan bir şarkı sözü olur... Takip ettiğim köşe yazarının geçmiş bazı yazılarını tekrar okurum. Kendimi bulduğumda hah derim işte bu benim... Benimle aynı düşünceye sahip birileri var... Yaşasın..! Mutlu olurum, bu sefer kaybolmak değil bulunmak isterim... Bu düşünceler içindeyken biriktirdiğim bazı hikayeciklerde olur. İlham kaynağı bile olur bana. Klasiktir, amaaa gerçektir... Ki bazen bazı şeyler bilinse bile hatırlatmak gerekir... Ve hikaye;
“Adam yorgundur. Günün bitmek tükenmek bilmeyen koşuşturmacasından sonra kola reklamındaki gibi kendisini eve atar. Ancak enerjisi asla bitmeyen iki kalem pil vardır evde; çocuklar...
Etrafında pervane olup ilgi isteyen çocukları kendinden uzaklaştırmak için bir çözüm bulur. Elindeki gazetenin ilave olarak verdiği dünya haritasını eliyle küçük parçalara ayırır ve tekrar birleştirmesini ister çocuklardan. En azından iki saat kafamı dinlerim diye geçirir içinden. Ancak daha pijamalarını giyemeden çocuklar biner tepesine. Çocuklar harita profesörlerinden bile beklenmeyecek süratte birleştirmişlerdir dünya haritasını. Dikkatle inceler gerçektende bütün her şey yerli yerindedir; dağlar, taşlar, denizler, okyanuslar!
Yorgunluğuna eklenen şaşkınlıkla cin gibi çocuklarına bakarken büyük oğlu cingöz bir tebessümle haritanın arkasını çevirir. Arkada tam sayfa bir insan resmi vardır. Çocuklar haritayı değil çok daha kolay olan insan resmini birleştirerek dünyayı birleştirmişlerdir.
Yorgun adam o zaman anlar. Dünyayı düzeltmek için önce insanı düzeltmek gerektiğini...”
Mutlu olurum, bulunmak isterim...