Ve nihayet yazabildim

Yokluğum da yas ilan edilmiştir diye düşündüm. Haydi dedim yazılarımı yazayım yoksa bir kaç kişi telef olup gidecek kıyamam blog dostlarıma.
Geldim...Baktım ki hiç kimsenin umuru değil benim yazı yazmamam kimse gelip sitem de de bulunmamış "nerdesin, lütfen gel bizi yazılarının hasretinde bırakma , yoksa Milliyet blog editörleri kapatacaklar blogları" diye yazılar beklerken baktım ki bloğun kapısına örümcekler ağ yapmış. her yerde kar var malum benim blog kapım adeta pas tutmuş.

Kapıyı şöyle bir açayım havalansın dedim aynen şu sesi duydum; gacırtttt...

İyi iyi ben siz farketmeseniz de ben geldim işte. Hoş geldimmmm...

Özel günler geldi geçti, o çok sevdiğim pazar günü geldi geçti ben tembel teneke öylece baktım kaldım.

Acısını çıkartacağım inşallah. Malum bizim özel günlere alerjimiz var. illa sevgililer günümü olmalı? günle mi belirlemeli. Sevgili olmayanları hasedinden çatlatmalı? Cık cık çok ayıp ama. Olan var olmayan var.

Bizim ilkokul ikiye giden karabiberimiz anne ve babasına birer davetiye hazırlar, ellerine verir. Anne ve babasına verdiği iki davetiye de her ikisini de çok sevdiğini, sevgililer gününü kutladığını ve akşam saat 21 de onlara kendi odasında süprizi olduğunu yazar.

Akşam olur, davete giderler karabiberimizin annesi ve babası...
İki sandalye hazırlanmıştır, bir de sahne. abladan yardım istenmiş o sahnenin kenarında beklemektedir.

Önce o gülen gözleri ile onları ne çok sevdiğini anlatır, sevgiler günlerini kutlar ve onlar için müzik eşliğinde dans edeceğini söyler.

Müzik başlar, dans da elbet. Abla renkli kağıtlardan kestikleri konfeti ve süsleri anne ve babalarının üzerlerine atar... ve final de birbirlerine sarılır öperler.
İlla pahalı hediyeler güller, tek taşlar mıdır mutluluk kaynağı? Değildir elbet...Bana anlatıldığında beli beş dakika gülen kocaman bir suratla gezdim. Halen de öyleyim.

Budur diyorum. sevgiyi göstermenin en güzel yolu. Saf içten, sımsıcak, sevgi dolu...

Sevgi ile sevdiklerimizle mutluluklara efendimö