Ve Sen

Bunu sana verebilir miyim, bilmiyorum ama yine de yazıyorum. Galiba eskiden kalma bir alışkanlık. Okunmayacağını bile bile yazmak. Önceden hüzün ve gözyaşıyla yazardım. Katre-i Matemlerimle yani. Ama şimdi o katreler sevdaya dönüştü. Katre-i Sevda oldular.Biliyor musun ben ilk defa bu kadar uzun süre mutlu kaldım. Şimdi de her an bir terslik çıkacakmış gibi korkuyorum. Seni kaybetmekten çok korkuyorum.

Sen öyle bir anda çıktın ki karşıma, hayattan aşka dair hiçbir beklentim kalmamıştı. İdealleri uğruna kuru kuruya geçen bir ömre adım atacaktım. AŞK’ı da tamamen rafa kaldıracaktım. Yaşanmış AŞK hikayeleri, AŞK efsaneleri, Leyla-Mecnun, Mevlana-Şems yetecekti artık bana. Onların AŞK’ını dinleyecek, Onların Aşk’ını tadacak, böylece AŞK’a hiç girmeden ama tadından da mahrum kalmadan yaşayacaktım. Hiçbir şeye dair bir umudum ve beklentim de olmayacaktı artık. Fazla bağlanmayacaktım hiç kimseye. Herşeyin gelip geçici, her başlangıcın bir sonunun olduğunu kabul edecektim. Hayata tutunmak için bir sebebim de olmayacaktı artık. Zaman hiç önemli değildi benim için. Nasıl geçerse geçecekti, umrumda da olmayacaktı. Ben kendimi kaybetmiştim, zamanı kaybetmek de neydi ki?

Sevenleri görünce, üzülmeyecektim artık. İçim de acımayacaktı. Ben kapımı kapamıştım. Onlar için de dua edecektim. AŞK’ın benim hakkım olmadığını, hak edenlerde kalması gerektiğini kabullenecektim. Haddimi bilecektim, susup kabullenecektim. Olmuyorsa zorlamayacaktım, işte.

Ve birdenbire sen çıktın karşıma. Hiç beklemediğim. Hiç ummadığım bir anda. Bu da diğerleri gibidir, gelip geçer, yanıp söner, görünüp gider, dedim. Ama geçmedin ve gitmedin. Hayatıma girdin ve beni alt-üst ettin. Meğer hayatımın altı, üstünden daha güzelmiş. Ben bunu hiç fark edememişim. İyi ki de geldin ve iyi ki de düzenimi bozdun.

Sevmiş bulundum. Gayrı ne çare???