Vefalı topraklar!!!

İnsanın doğduğu topraklar insanı hiç unutmuyor. Üzerinden yıllar geçse de yine seni hatırlıyor ve yine sana saygıyla eğiliyor.

Sen ne yaparsan yap o havaya, o toprağa, o suya bir kere bulanmışsın. O hava, o toprak, o su üzerinden yıllar geçsede yine seni hatırlıyor ve yine seni kendine bağlamayı gerçekleştiriyor.

Kızın gelin olup evden çıkması bir şey deiştirmiyor çünkü gönlünün bir kısmı yine onu dünyaya getiren annesi ve babasının yanında. Doğduğumuz toprak ta böyledir. Anne ve baba gibi vefakar, karşılık beklemez. Bizi hemen sarıverir, kucaklar, hiç hayır demez.Bizde onu hemen kucaklarız, ohhh beee deriz, rahatlarız. Kendimizi güvende hissederiz.Nasılsa nelerle karşılaşacağımızı biliyoruz. Havasını biliyoruz, suyunu biliyoruz...

Dayım da öyle yaptı.18 yıl sonra doğduğu topraklara annesinin vefatı için gitti. Üzüntü, elem, acı hepsi ama hepsi bir arada olmasına rağmen o yeşillik, o dağ, o taş onu sarıverdi. Hepsi üzerinde mutlaka bir anısı vardı.Kimbilir belki bugün gördüğü taştan yıllar önce düşmüş bir yerini incitmişti.Yaylalarda çobanlık yapmıştı. Yeşilin en güzel olduğu zamanda en sivri tepeden yuvarlanıvermişti.

Oraların en zor şartlarını görmüş birebir bunları yaşamıştı.Bügün gittiğinde pek bir fark yoktu. Tuvalet yine dışarıdaydı, çeşme kavramı henüz oralara uğramamıştı, bonyo yapmak bir meseleydi.

Hadi kişisel ihtiyaçları bir yana bıraktık, sosyal hiç ama hiçbir şey yoktu ve belkide uzun yıllarca da olmayacaktı.

Eee tabi bunlar benim fikrim.Büyük şehirde doğmuş, buralarda yetişmiş, bu zorlukların binde birini çekmemiş olan kişinin fikri.

Ama dayım için öyle değil. Keşke imkan olsa, ekmek paramız buralarda olmasa, çocuklarımızın yerleşik düzenini bozmadan bir şeyler yapabilsekte yine doğduğum yerlerde yaşayabilsem diyor.

Kaldığı sadece 1 hafta. O kadar çok alışmış ki oralara, evine geldiğinde gece tuvalete kalkmış DOĞRU DIŞARI. Uykulu uykulu diyormuş ki kendi kendine ''allah allah bu ev benim, bu kapı benim'' benim evin benim kapının burada ne işi var.Hatta yengem yanına geldiğinde ''tövbe tövbe benim karım da burda''...

Memleket kelimesi öyle kolay bir sözcük değil. Doğduğun yer değil doyduğun yer önemlidir derler ama gelin bir de bunu bu ayrılığı en acı şekilde çekenlere sorun.

Bir devri yaşıyorsun oralarda.Çocukluğunu, delikanlılığını, gençkızlığını geçiriyorsun. Hayatının en güzel yıllarını oralarla paylaşıyorsun.

Memleket bağışlayandır, affedendir, unutmayandır, daima hatırlayandır ve kendini hatırlatandır.

Memleket davranışlarımızın belirleyicisidir, konuşma tarzımızdır, gelnek göreneklerimizdir, saygımızın dış çevrede ilk belirleyicisidir.

Memleket bizi var edendir...